Βάσια Αναστασίου: “Η γυναικοκτονία δεν είναι μόνο έγκλημα κατά της ζωής, είναι έγκλημα κατά του γυναικείου φύλου”
Άρθρο της Βάσιας Αναστασίου - Αναπληρώτριας Γραμματέα Επικοινωνίας του Κινήματος Αλλαγής, Δημοσιογράφου - στο ARTHRO
Τα σημάδια είναι πάντα εκεί, πάντα ίδια. Συνηθίζεις να λες «ας του δώσω μια ευκαιρία», δύο, τρείς, μέχρι που να συμβεί το «μοιραίο».…. όταν όμως τα πράγματα γίνουν πιο δύσκολα και δεν έχεις φύγει μακριά, κανείς δεν ξέρει αν τελικά θα μπορέσεις να φύγεις όρθια από εκεί μέσα.
Βίαιες συμπεριφορές, δολοφονίες με θύματα γυναίκες που η μια διαδέχεται την άλλη.
Ο θύτης άνδρας. Η πατριαρχία, τα πρότυπα, τα ψυχικά τραύματα, η θρασυδειλία που πριμοδοτούνται συνήθως και από την σωματική δύναμη λόγω φύλου, αναλύονται στα κανάλια, εξορκίζονται από διάφορους και φτου κι απ’ την αρχή.
Το θύμα, η γυναίκα. Η υποταγή, η μητρότητα, η οικονομική εξάρτηση, ο φόβος, η πιθανή χαμηλή αυτοεκτιμήση και πάλι αναλύονται στα κανάλια και φτου κι απ’ την αρχή.
Η λύση, παιδεία, ευκαιρίες για δουλειά, μόρφωση, νομικό πλαίσιο που να υποστηρίζει το θύμα και δομές που να εξασφαλίζουν αληθινή υποστήριξη και όχι προσωρινή μόνο βοήθεια. Και φυσικά το αυτονόητο, η εξασφάλιση εργασίας στις γυναίκες – θύματα και η προστασία τους για μεγάλο χρονικό διάστημα προκειμένου να οδηγηθούν στον απεγκλωβισμό τους.
Σχετικά με το νομικό πλαίσιο θα ήθελα να αναφέρω κάποιες σκέψεις επι της αναγκαιότητας να εισαχθεί ως επιβαρυντική περίσταση στο έγκλημα της ανθρωποκτονίας η «γυναικοκτονία». Η γυναικοκτονία δεν είναι μόνο έγκλημα κατά της ζωής, είναι έγκλημα κατά του γυναικείου φύλου. Για παράδειγμα δολοφονείται μια από εμάς επειδή είναι γυναίκα, όμως δεν θα είχε συμβεί το ίδιο αν ήταν στην θέση της ένας άνδρας. Η γυναικτονία είναι άμεσα συνυφασμένη αλλά και το αποκορύφωμα φαινομένων όπως η διαρκής βίας, το σεξιστικό μπούλινγκ, ο βιασμός, η ενδοοικογενειακή βία.
Μια τυχόν εισαγωγή του όρου της γυναικοκτονίας τιμωρούμενη με την βαρύτερη των ποινών, όπως άλλωστε και η ανθρωποκτονία εκ προθέσεως δεν θα οδηγούσε σε αυστηρότερη ποινή, καθώς η ήδη υπάρχουσα για το έγκλημα του αρθ. 299 του Ποινικού Κώδικα είναι η ισόβια κάθειρξη. Θα οδηγούσε όμως σε κάτι εξίσου σημαντικό, στην κοινωνική απαξίωση και περιθωριοποίηση του δράστη. Ένας δολοφόνος – γυναικοκτόνος θα αντιμετωπίζεται πάντα ως τέτοιος από την κοινωνία αφού κατά την προσωπική μου άποψη η Πολιτεία δεν έχει καμία ελπίδα σωφρονισμού ενός τέρατος, παρά μόνο την δυνατότητα της διαρκούς τιμωρίας για την αποτρόπαια πράξη του.
In the meantime στην Ελλάδα του 2021, δίνεται επιχορήγηση της τάξης των ενός εκατομμυρίων ευρώ στην τηλεοπτική σειρά «Οικογενειακές Ιστορίες». Παράλληλα οι δομές και οι τηλεφωνικές γραμμές που στηρίζουν τις γυναίκες θύματα της ενδοοικογενειακής βίας υπολειτουργούν λόγω έλλειψης πόρων και προσωπικού.
Μάλιστα το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης που δίνει και την επιχορήγηση, εξέλαβε την εν λόγω τηλεοπτική παραγωγή ως «επενδυτικό σχέδιο» και τον παραγωγό της, ως «φορέα επενδυτικού σχεδίου», το οποίο, κατά το υπουργείο, «πληροί τα πολιτιστικά κριτήρια», όπως ορίζονται σε αναφερόμενη ΚΥΑ.
Προφανώς λεφτά υπάρχουν, απλά όχι για τα σημαντικά. Και σίγουρα όχι για την ουσιαστική στήριξη του φύλου μας που σχεδόν κάθε μήνα πλέον «τιμωρείται» γιατί είναι θηλυκό. Τα συμπεράσματα δικά σας αγαπητές μου φίλες!