Νεκρή η επιζήσασα του Ολοκαυτώματος Ροζίνα Ασσέρ Πάρδο
Συγγραφέας του βιβλίου «548 ημέρες με άλλο όνομα»
Τον θάνατο της Θεσσαλονικιάς επιζήσασας του Ολοκαυτώματος, Ροζίνα Ασσέρ Πάρδο, ανακοινώνει η Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης.
Μέσα από το βιβλίο της «548 ημέρες με άλλο όνομα», το οποίο αποτελεί μαρτυρία της για την εποχή του Ολοκαυτώματος, αλλά και μέσω της γενικότερης στάσης της καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής υπογραμμίζεται η αξία της αλληλεγγύης.
Η Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης εκφράζει τη βαθύτατη θλίψη της για τον θάνατο της Ροζίνα Ασσέρ Πάρδο, υπενθυμίζοντας την ανάγκη μνημόνευσης των οδυνηρών γεγονότων του Ολοκαυτώματος «γιατί δυστυχώς ακόμα και σήμερα υπάρχουν αυτοί που προσδοκούν κάποια επανάληψή τους».
Υπενθυμίζει, δε, όσα η ίδια η εκλιπούσα είχε δηλώσει:
«Με τα χρόνια που πέρασαν δεν μου έχει μείνει μίσος για τους Γερμανούς, για αυτούς που μας κατέστρεψαν. Όχι, δεν τους μισώ. Μισώ όμως όσους προσπαθούν, ακόμη και σήμερα, να τους μοιάσουν».
Η ανακοίνωση της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης αναφέρει:
«Η Ροζίνα Ασσέρ Πάρδο, ένα από τα τρία παιδιά του Χαΐμ και της Ευγενίας Πάρδο, γεννήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Το 1943, η οικογένειά της δραπέτευσε από το γκέτο και επεβίωσε χάρη στην αλληλεγγύη που επέδειξε, αψηφώντας τον τεράστιο και διαρκή κίνδυνο, μια οικογένεια Χριστιανών συμπολιτών τους. Ήταν ο γιατρός Γιώργος Καρακότσος, η σύζυγός του Φαίδρα και ο γιος τους Φαίδωνας που ζούσαν σε ένα διαμέρισμα στην Τσιμισκή 113, κοντά στο αρχηγείο της Γκεστάπο. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν οι σωτήρες -οι δίκαιοι των Εθνών- για τη Ροζίνα και την οικογένειά της. Τους έκρυψαν στο σπίτι τους, τους φρόντισαν και δεν μίλησαν, παρά τις εφόδους των Ναζί»
«Επέλεξε συνειδητά να μοιραστεί όσα έζησε, όσα έγραψε, μετά από προτροπή του πατέρα της, σε ένα τετράδιο, ένα ημερολόγιο για την δική της ιστορία, κομμάτι του χρονικού της καταστροφής του Εβραϊσμού της Θεσσαλονίκης. Όχι όμως για να γίνει η Ελληνίδα Άννα Φρανκ της Θεσσαλονίκης ή για να αποκτήσει αναγνωρισιμότητα. Στόχος της όπως έλεγε ήταν “να μάθουν τα παιδιά μου κι οι άλλοι της γενιάς τους ότι τα χρόνια 1940-1945, χρόνια πολέμου και κατατρεγμού, με σημάδεψαν στην ψυχή και το νου”».