Επιβεβλημένος ο διπλωματικός αποκλεισμός της Τουρκίας
Γράφει ο Μάκης Μπλέτσας
Οι τελευταίες εξελίξεις με το σύμφωνο Τουρκίας – Λιβύης επιβεβαιώνουν της επιθετικότητας το αληθές.
Έχουν υπάρξει πολλές φορές που στην εσωτερική ειδησεογραφία ακούμε την φράση «Οι σχέσεις με την Τουρκία είναι σε οριακό σημείο…». Πολλές από αυτές τις φορές προσπερνάμε την είδηση καταστώντας την μια συνήθεια που επαναλαμβάνεται. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Τι έχει αλλάξει λοιπόν;
Αυτό που έχει αλλάξει σαφέστατα τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά την τελευταία επανεκλογή του «σουλτάνου» Ερντογάν, είναι η πρόδηλη επιθυμία του για την άμεση υλοποίηση του μακροχρόνιου σχεδίου της πάγιας, κατά τα άλλα, επεκτατικής πολιτικής των γειτόνων.
Αυτή τη φορά όμως ενυπάρχει ένα στοιχείο το οποίο δεν υπήρχε τις άλλες φορές, ίσως με εξαίρεση τα Ίμια και το μακρινό 1987 (Sismik). Ακραία επιθετικότητα. Ακραίες ενέργειες με επιβολή passive aggressive διπλωματίας και στοχευμένες δηλώσεις που εκφεύγουν κατά πολύ από τα όρια του διπλωματικά ανεκτού.
Στην Κύπρο και στην ΑΟΖ της εδώ και μήνες η Τουρκία κάνει πάρτι με την προκάλυψη των ερευνητικών σκαφών που έχει αποστείλει χωρίς καμία εξωτερική διάθεση αντίδρασης (βλ. ΗΠΑ).
Οι τελευταίες εξελίξεις με το σύμφωνο Τουρκίας – Λιβύης (ποια Λιβύη αλήθεια; Αυτό είναι άλλο μεγάλο ερώτημα) επιβεβαιώνουν της επιθετικότητας το αληθές. Ο Ερντογάν θέλει επέκταση κατοχικού τετελεσμένου προς την πλευρά της Ελλάδας.
Να ληφθεί υπόψιν και το όραμα του Ερντογάν για εδαφική επέκταση της Τουρκίας έως το 2023, χρονιά που συμπληρώνει 100 χρόνια ζωής το κράτος της Τουρκίας.
Το ερώτημα επομένως είναι εδώ και είναι άμεσο: Πώς αντιδρά η Ελλάδα;
Αρχικά δεν γίνεται να συζητάμε για συντονισμένη αντιμετώπιση της επιθετικότητας της Τουρκίας χωρίς να έχει καθοριστεί η ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου αλλά και εκείνη με την Αίγυπτο.
Συντονισμένες προσπάθειες συνεχούς διπλωματικού αποκλεισμού της Τουρκίας είναι βήματα που όχι απλώς πρέπει να γίνουν, επιβάλλονται να γίνουν. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείς οικονομικά προβλήματα στο εσωτερικό που με την σειρά του ασκεί πίεση που εκτονώνει την «βαλβίδα» στο μέτωπο του Αιγαίου.
Για την Τουρκία αυτή τη στιγμή έχει μπει στην πρώτη γραμμή ενδιαφέροντος η πάση θυσία εκμετάλλευση των ενεργειακών αποθεμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο και αυτό μπορεί μόνο να επιτευχθεί όταν (ή εάν) βγει από την μέση το αγκάθι του Κυπριακού. Γι’ αυτό καλό θα ήταν να είμαστε επιφυλακτικοί σε ό,τι αφορά μισόλογα για πιθανή επίλυσή του πλέον. Πρώτον, γιατί στην ουσία δεν θα υπάρξει καμία επίλυση πέρα από προσχηματικές προσπάθειες και δεύτερο και σημαντικότερο γιατί κάθε τέτοια έστω και νύξη, θα αποτελέσει απλά εργαλειοποίηση για την επίτευξη των μεγάλων εθνικών επιδιώξεων της Τουρκίας. Σας λύνω την Κύπρο, δώστε μου εκμετάλλευση του Αιγαίου. Πάγια τακτική της Τουρκίας να χρησιμοποιεί τους Τουρκοκύπριους.
Καταλαβαίνει κανείς, λοιπόν, πως οι κλασικές στρατηγικές για το Κυπριακό δεν πιάνουν πλέον. Η λογική της απομόνωσης της Τουρκοκυπριακής κοινότητας είναι ατελέσφορη και ξεπερασμένη. Υπάρχουν τρόποι προσέγγισης που αν θέλουμε να δώσουν αποτελέσματα θα πρέπει να ενεργοποιηθούν άμεσα.
Το επόμενο διάστημα στις σχέσεις μας με τους εξ ανατολής γείτονες μας θα είναι ορόσημο. Θα αποτελέσει πιθανότατα, ακόμη και στο ευκταίο σενάριο που δεν θα έχουμε σοβαρό θερμό επεισόδιο, εγχειρίδιο αντιμετώπισης κρίσεων. Έχει κινδύνους, τους οποίους οφείλουμε να λάβουμε σοβαρά υπόψη αλλά υπάρχουν και διέξοδοι. Αρκεί να υπάρξει αναθεώρηση και στην από δω πλευρά των τρόπων πολιτικής και διπλωματικής αντιμετώπισης.