Η «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα: Ένα ταξίδι αυτογνωσίας και κριτικής

Ο Αλέξης Τσίπρας, με αφορμή την έκδοση του νέου του βιβλίου “Η Ιθάκη”, το οποίο παρουσιάστηκε στην πλατφόρμα “BookVoice-the podcast”, έκανε λόγο για ένα “ταξίδι αέναο” και όχι απλώς έναν προορισμό. Σε συζήτηση με τον ηθοποιό Αιμίλιο Χειλάκη και τον παρουσιαστή Σπήλιο Λαμπρόπουλο, ο πρώην πρωθυπουργός περιέγραψε το βιβλίο ως ένα “χρέος απέναντι στην ιστορία” που συνδυάζει “κάθαρση, αυτογνωσία και επαναπροσέγγιση της αλήθειας”.

Εστιάζοντας στην ιδιαιτερότητα της γραφής του, ο Τσίπρας επισήμανε ότι, σε αντίθεση με άλλους πρώην πρωθυπουργούς, επιλέγει να γράφει σε ενεστώτα χρόνο, συνδυάζοντας την αυτοκριτική με την κριτική απέναντι στα γεγονότα και τους ανθρώπους. “Δεν έχω αφήσει τίποτα εκτός… ομολογώ ότι από την πρώτη γραφή μέχρι την τελευταία έχει υπάρξει επεξεργασία, κυρίως όχι με το βλέμμα στο μέλλον, με το βλέμμα στην προσπάθεια να είμαι όσο πιο αντικειμενικός και όσο το δυνατόν λιγότερο άδικος”, δήλωσε, τονίζοντας την προσπάθεια να είναι κάθε λέξη όσο το δυνατόν πιο κοντά στην αλήθεια.

Η διαδικασία της συγγραφής περιγράφηκε ως “λύτρωση” και “ψυχοθεραπευτική”, με τον Τσίπρα να εκφράζει τη γοητεία της αφήγησης, ειδικά όταν αυτή περιλαμβάνει διαλόγους και την προσπάθεια μεταφοράς του βιώματος στο κείμενο. “Όταν αποφάσισα να παραιτηθώ (από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ), είχα στο μυαλό μου ότι έρχεται η στιγμή που πρέπει να μιλήσω. Διότι, έχουν μιλήσει όλοι γι’ αυτές τις δραματικές στιγμές της ελληνικής σύγχρονης ιστορίας, έχουν μιλήσει πάρα πολλοί ξένοι και Έλληνες”.

Ο τίτλος “Ιθάκη” αποκτά έτσι φιλοσοφική διάσταση, συμβολίζοντας το αέναο ταξίδι της ζωής, τις ατομικές “Οδύσσειες” και τις “Ιθάκες” που ο καθένας μας βιώνει. Η έννοια αυτή συνδέεται άμεσα με την πολιτική, την Αριστερά, την κοινωνία και τους διαρκείς κοινωνικούς αγώνες, καθώς “δεν σταματάει, αυτό δεν σταματάει ποτέ”. Ο τίτλος επιλέχθηκε έχοντας συνειδητοποιήσει το αλληγορικό πεδίο όλων όσων βιώθηκαν, τόσο σε συλλογικό επίπεδο όσο και στις προσωπικές περιπέτειες των ανθρώπων.

Ο Αλέξης Τσίπρας χαρακτήρισε το βιβλίο όχι μόνο ως ένα προσωπικό έργο, αλλά και ως ένα κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας. Υπογράμμισε την ανάληψη ευθύνης για την “απολασπώση” του μέλλοντος, σε αντίθεση με εκείνους που το “είχαν λασπώσει”. “Οι στιγμές είχαν μία τραγικότητα και είχαν αγωνία για τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους. Όλο αυτό ήταν κτήμα της καθημερινότητας, γιατί οι διαπραγματεύσεις δεν έγιναν πίσω από κλειστές κάμερες”. Κλείνοντας, επανέλαβε ότι η συγγραφή του βιβλίου αποτελεί “ένα χρέος απέναντι στον εαυτό μου αλλά και απέναντι στην ιστορία”, με στόχο την αποτύπωση των πραγματικών δεδομένων και τη “κατάθεση ψυχής”.