Μαρία Ναυπλιώτου: Από τον πόνο του μπαλέτου στην υποκριτική

Η Μαρία Ναυπλιώτου, η γνωστή και αγαπητή ηθοποιός, βρέθηκε καλεσμένη στο πρωινό της Δευτέρας στην εκπομπή «Πρωίαν σε είδον». Η ίδια μοιράστηκε με το κοινό άγνωστες πτυχές της ζωής της, μιλώντας για τα παιδικά της χρόνια που σημαδεύτηκαν από τη ζωή στου Μακρυγιάννη, την αυστηρή μαθητεία της στο μπαλέτο που απαιτούσε μεγάλες στερήσεις και πόνο, αλλά και για την ενδιαφέρουσα μετάβασή της στον κόσμο της υποκριτικής.

«Γεννήθηκα στου Μακρυγιάννη, έμενα μες στο κέντρο και οκτώ ετών μετακομίσαμε στο Φάληρο γιατί η μητέρα μου αγαπούσε πολύ τη θάλασσα», εξήγησε η ηθοποιός. «Όταν άνοιγε το Ηρώδειο και ξεκινούσε το Φεστιβάλ Αθηνών, ήμουν από τους πρώτους που έδιναν το παρών. Έπαιρνα το λεωφορείο και πήγαινα στο Ηρώδειο για να παρακολουθήσω παραστάσεις. Έβλεπα σπουδαίους καλλιτέχνες όπως ο Μορίς Μπεζάρ, ο Άλβιν Νικολάις, η Μάρθα Γκράχαμ, ακόμα και τα Μπολσόι και τα Κίροφ. Ήταν μια μοναδική εμπειρία».

Στη συνέχεια, η Μαρία Ναυπλιώτου αναφέρθηκε στις δυσκολίες που βίωσε ως χορεύτρια. «Ξεκίναγε η μέρα μας στις εννέα το πρωί με την μπάρα, το πρώτο μάθημα που ήταν μπαλέτο. Στη συνέχεια, ακολουθούσε σύγχρονος χορός και character. Αυτό διαρκούσε μέχρι το μεσημέρι, ενώ μετά παρακολουθούσαμε τα θεωρητικά μαθήματα. Αργότερα, κάναμε πρόβες στο Ελληνικό Χορόδραμα για τις επερχόμενες παραστάσεις. Υπήρχε αυστηρή διατροφή, μας ζύγιζαν και αν ξεφεύγαμε, δεχόμασταν παρατηρήσεις. Το να είσαι χορευτής δεν είναι εύκολο. Είναι μια ζωή απόλυτης πειθαρχίας, όπου μαθαίνεις να πονάς και να δίνεις παραστάσεις. Πάντα έπρεπε να αντιμετωπίζεις τον πόνο, μια θλάση, μια τενοντίτιδα, έναν μυϊκό σπασμό. Ήταν τεράστιες οι στερήσεις, οι οποίες για κάποιους ανθρώπους αποδείχθηκαν και επικίνδυνες».

Η ηθοποιός συνέχισε: «Στο θέατρο, όπως και στο χορό, υπήρχε συχνά ένας ρόλος που σε προστάτευε κατά κάποιον τρόπο. Σαν να έμπαινε μια ασπίδα και να έλεγες “δεν είμαι εγώ, είναι ο ρόλος”. Βέβαια, αυτό είναι μύθευμα, γιατί πάντα είσαι εσύ. Ωστόσο, αυτό που επιθυμώ είναι να είμαι συνεπής απέναντι στον εαυτό μου. Κάθε φορά που αναλαμβάνω ένα έργο και έναν νέο ρόλο, προσπαθώ να εμβαθύνω όσο το δυνατόν περισσότερο. Αν μπεις στη λογική του να κάνεις “μια σπουδαία ερμηνεία”, αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να σκεφτεί ένας ηθοποιός. Δεν αφήνεις ποτέ τον εαυτό σου ελεύθερο σε αυτό που συμβαίνει τη στιγμή, επικεντρώνεσαι στο να κάνεις τα πάντα σωστά, κάτι που μπορεί να σε καταστρέψει».

«Αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι να πορευτώ με γενναιότητα σε αυτά τα αχαρτογράφητα νερά, σε ό,τι άγνωστο συναντώ. Κάθε φορά που ανοίγω μια πόρτα και βρίσκομαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, χωρίς να ξέρω τι θα αντικρίσω, θέλω να μπορέσω να συναντήσω, να κατανοήσω και να νιώσω τις ψυχολογικές διαδρομές του ήρωα», κατέληξε η Μαρία Ναυπλιώτου.