Η Μητρόπολη Πειραιά «αφορίζει» μετά θάνατον τον Μίκη Θεοδωράκη!

Σάλος έχει ξεσπάσει μετά την απόφαση της Μητρόπολης του Πειραιά να αφορίσει μετά θάνατον τον Μίκη Θεοδωράκη!

«Δεν “πέφτουμε στην παγίδα” να τον αποθεώσουμε, έχοντας υπόψη μας την προσωπική του ζωή και τον ασταθή πολιτικό χαρακτήρα του», αναφέρει το κείμενο που υπογράφει το Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών της Ιεράς Μητρόπολης Πειραιώς με τίτλο «Ανησυχητικά φαινόμενα ειδωλοποιήσεως ανθρώπων σπουδαίων κατά κόσμον».

Το κείμενο χαρακτηρίζει «ανούσιες και υπέρμετρες» τις εκδηλώσεις τιμής στο πρόσωπο του Μίκη Θεοδωράκη.

Κάποια από τα σημεία της ανακοίνωσης:

“Ωστόσο ένα κατά τη γνώμη μας αρνητικό στοιχείο στις μουσικές του συνθέσεις ήταν το γεγονός ότι τα έργα που μελοποίησε ήταν, κατά κανόνα, έργα μαρξιστών ποιητών και νεοεποχιτών. Αναφέρουμε εδώ τα ποιήματα του Οδυσσέα Ελίτη, τα οποία εκφράζουν τις αρχές της «Νέας Εποχής» και δυστυχώς του Νεοπαγανισμού.

Από τη δική μας σκοπιά ο μακαρίτης Μίκης υπήρξε όντως ένας σπάνιος καλλιτέχνης και τιμούμε το καλλιτεχνικό του έργο. Όμως δε μπορούμε να πούμε το ίδιο για τον ιδεολογικό, αλλά και τον ασταθή και μεταβαλλόμενο πολιτικό του προσανατολισμό, ενώ θλίψη και οδύνη προξενεί στις ψυχές μας η ρηχή και σκιώδης πίστη του στον άγιο Τριαδικό Θεό, η οποία μάλιστα εκδηλώθηκε με την εν ζωή επιθυμία του να μη στηθεί Σταυρός και καντήλι στον τάφο του!

Εις ό,τι αφορά τις ανούσιες και υπέρμετρες εκδηλώσεις τιμής του έργου και του προσώπου του, (με τη συμμετοχή της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας του τόπου μας), κατά την κηδεία του και πριν από αυτήν, τις θεωρούμε απαράδεκτες από την άποψη της Ορθόδοξης χριστιανικής πίστεως. Η Εκκλησία με άλλα κριτήρια κρίνει την μεγαλοσύνη ενός ανθρώπου και με άλλα ο κόσμος.

Δεν υπήρξε συνεπής πολέμιος της Εκκλησίας, διότι δεν υπήρξε ποτέ συνεπής μαρξιστής […] Γι’ αυτό και ο μακαριστός Μίκης εθεωρείτο ως «αιρετικός» από την αριστερά, η οποία μόνον μετά το θάνατό του τον «θυμήθηκε» για να τον τιμήσει!

Οι ιαχές «αθάνατος», που ακούστηκαν κατά την ταφή του, όπως και η άποψη που εξέφρασε κορυφαίο πολιτειακό πρόσωπο, ότι ο Μίκης υπήρξε δήθεν «ο παιδαγωγός του λαού», δεν έχουν κατά την ταπεινή μας γνώμη καμία αξία και περιεχόμενο.

Δεν «πέφτουμε στην παγίδα» να τον αποθεώσουμε, έχοντας υπ’ όψη μας την προσωπική του ζωή και τον ασταθή πολιτικό χαρακτήρα του. Πολύ περισσότερο δεν έχουμε δικαίωμα να τον τιμήσουμε, ή να τον προβάλουμε, ως πρότυπο προς μίμηση μέσα στον χώρο της Εκκλησίας.”