«Η αυτοκτονία δεν είναι συνειδητή επιλογή, είναι χρόνια νόσος»
Αυτό υποστηρίζει στο βιβλίο του που μόλις κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ με τίτλο Μια Παρασκευή του Απρίλη και υπότιτλο Μια ιστορία αυτοκτονίας και επιβίωσης, ο εκλεκτός διηγηματογράφος και «χρόνιος» αυτόχειρας Ντόναλντ Άντριμ.
«Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ δεν είναι πράξη, επιλογή, απόφαση, επιθυμία», γράφει στο βιβλίο απομνημονευμάτων του που μόλις κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ με τίτλο Μια Παρασκευή του Απρίλη (One Friday in April) και υπότιτλο Μια ιστορία αυτοκτονίας και επιβίωσης, ο διηγηματογράφος Ντόναλντ Άντριμ, ο οποίος ξέρει για τι πράγμα μιλάει παρότι δεν είναι ψυχίατρος, επιστήμονας ή κάποιου τύπου «ειδικός» επί του θέματος.
Το βιβλίο του, αποσπάσματα του οποίου έχουν διαχυθεί τις τελευταίες μέρες στα πιο έγκριτα αμερικανικά μέσα, έχει ως κεντρικό άξονα της αφήγησης εκείνη την Παρασκευή του τίτλου όταν ο 48χρονος τότε συγγραφέας ανέβηκε σαν υπνωτισμένος στην ταράτσα του σπιτιού του στη Νέα Υόρκη «αποφασισμένος» να δώσει ένα τέλος που τελικά δεν ήρθε.
Βρέθηκε να κρέμεται από τα κάγκελα της σκάλας υπηρεσίας, βλέποντας να πέφτει το σκοτάδι, μέχρι που με κάποιον τρόπο σκαρφάλωσε στην αντίθετη μεριά του κενού και έμεινε κουλουριασμένος στο τσιμέντο για ώρες. «Πάνω εκεί στην ταράτσα, ένιωσα σαν να είχα περάσει όλη μου τη ζωή πεθαίνοντας», γράφει.
Στην αυτοκτονία δεν υπάρχει καμιά διαδικασία επιλογής, δεν επιλέγουμε τον θάνατο από τον πόνο, δεν υπάρχει κάποιο κομμάτι μας που στέκεται αφ’ υψηλού, ανεπηρέαστο από την ασθένεια, εξετάζει την κατάσταση και παίρνει λογικές αποφάσεις…
Ήταν Απρίλιος του 2006. Θα περνούσαν πολλά χρόνια θεραπείας και εσωτερικής αναζήτησης μέχρι να κάτσει να γράψει την άποψή του για ένα ζήτημα που παραμένει ακόμα και στην εποχή μας ανομολόγητο σαράκι, μυστήριο καλυμμένο με τα πέπλα της σιωπής, της ενοχής και της ντροπής, κοινωνικό στίγμα, ερωτηματικό που πλανάται βασανιστικά αναζητώντας μάταια δικαιολογίες και αιτιάσεις.
«Η αυτοκτονία είναι ασθένεια», υποστηρίζει στο βιβλίο, διαφορετική από το «κεκλιμένο επίπεδο της αέναης επιστροφής» που είναι η κατάθλιψη. «Μια χρόνια ασθένεια με καταγωγή από το τραύμα, την απομόνωση, τη βία, την παραμέληση. Στην αυτοκτονία δεν υπάρχει καμιά διαδικασία επιλογής, δεν επιλέγουμε τον θάνατο από τον πόνο, δεν υπάρχει κάποιο κομμάτι μας που στέκεται αφ’ υψηλού, ανεπηρέαστο από την ασθένεια, εξετάζει την κατάσταση και παίρνει λογικές αποφάσεις… Η αυτοκτονία είναι ένα συνεχές συναισθηματικής οδύνης».