Ο Γιάννης Οικονομίδης μιλά για τη φιλία με τον Μπισμπίκη και το «Σπιρτόκουτο»
Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης σε συνέντευξή του αποκάλυψε άγνωστες πτυχές της συνεργασίας του με τον Βασίλη Μπισμπίκη και της δύσκολης πορείας του πρώτου του μεγάλου μήκους φιλμ.
Ο Γιάννης Οικονομίδης, με αφορμή την πρεμιέρα της νέας του ταινίας «Σπασμένη φλέβα», στην οποία πρωταγωνιστεί ο Βασίλης Μπισμπίκης, παραχώρησε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στην εκπομπή «Στούντιο 4». Ο βραβευμένος σκηνοθέτης, μιλώντας στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και στον Θανάση Αναγνωστόπουλο, εστίασε στη βαθιά φιλία που τον συνδέει με τον ηθοποιό, αλλά και στην κληρονομιά της πρώτης του ταινίας, «Σπιρτόκουτο».
«Ο Βασίλης είναι ένας πολύ καλός, ένας αγαπημένος μου φίλος. Τον θαυμάζω βαθύτατα, όχι μόνο ως συνεργάτη, αλλά και ως άνθρωπο», δήλωσε ο Οικονομίδης, περιγράφοντας τον Μπισμπίκη ως έναν «μοναδικό» καλλιτέχνη, «μεγαλόψυχο και δοτικό». «Βοήθησε πάρα πολύ στο γύρισμα. Εκτός από πρωταγωνιστής, ήταν το δεξί μου χέρι. Είναι γενναιόδωρος, ποτέ ανταγωνιστικός. Μόνο καλά λόγια έχω να πω για εκείνον».
Ερωτηθείς αν περίμενε την καθιέρωση του «στυλ Οικονομίδη», ο δημιουργός παραδέχτηκε ότι κάτι τέτοιο φάνταζε αδιανόητο, ειδικά μετά την αρχική του ενασχόληση με ταινίες μικρού μήκους. «Δεν περίμενα καν ότι θα έφτανα στη δεύτερη ταινία, μετά το «Σπιρτόκουτο». Η δημιουργία του «Σπιρτόκουτου» ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία, γεμάτη λύσσα, άχτι και απελπισία. Έφτασα στο χείλος της καταστροφής, αλλά ήταν ένα απωθημένο μου να ολοκληρώσω αυτή την ταινία, να την τελειώσω πάση θυσία», εξήγησε.
Για τον ίδιο, το «Σπιρτόκουτο» ήταν μια «ταινία ανθρώπινων σχέσεων» με μια «πανκ φόρμα» και ιδιαίτερη μουσικότητα, ανεπεξέργαστη, όπως ακριβώς την είχε φανταστεί. «Το μπάτζετ ήταν τεράστιο εμπόδιο, αλλά είχα μια φοβερή ομάδα ανθρώπων που με εμπιστεύτηκε, παρότι μόνο εγώ ήξερα περίπου πού πηγαίναμε. Αντιμετωπίσαμε οικονομικό αδιέξοδο, χάσαμε όλο τον ήχο, έψαχνα απεγνωσμένα για παραγωγούς και χώρους μοντάζ. Τότε, ο Τάκης Ζερβός με τη δική του εταιρεία, μου έδωσε τη λύση. Ήξερα ότι έπρεπε να τελειώσω αυτή την ταινία, διαισθανόμενος πως ήταν κάτι ξεχωριστό».
Αν και το «Σπιρτόκουτο» δεν έκανε τεράστιες εισπρακτικές επιτυχίες, μόλις 4.000–5.000 εισιτήρια, «ο σπόρος είχε πέσει», όπως είπε χαρακτηριστικά. Στη συνέχεια, ακολούθησε η «Ψυχή στο στόμα», η οποία χαρακτηρίστηκε ως η πιο ακραία ταινία του ελληνικού κινηματογράφου, και ο «Μικρόκοσμος», που προκάλεσε συγκρούσεις στην Αθήνα και προσέλκυσε ουρές θεατών.