“Η αίγα του γείτονος…ψυχορραγεί”

Ήταν οι τελευταίες μέρες του Νοεμβρίου του 2021 όταν δύο τραγικές ειδήσεις θανάτων συγκλόνισαν το πανελλήνιο. Από την μία, ο αργός και βασανιστικός θάνατος ενός οχτάχρονου κοριτσιού στο Κερατσίνι και από την άλλη, το τραγικό τέλος της ζωής μιας 23χρονης κοπέλας στη Κυψέλη, ήρθαν να ταράξουν τις ευαίσθητες χορδές της υποκρισίας μας.

Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, τα κορίτσια ήταν θύματα αδιαφορίας. Στη πρώτη περίπτωση, έχουμε ένα οχτάχρονο παιδί που εγκλωβίστηκε στη μεταλλική πόρτα ενός εργοστασίου. Η παρουσία του εγκλωβισμένου κοριτσιού έγινε για πρώτη φορά αντιληπτή από εργαζόμενο του χώρου στα πρώτα δέκα λεπτά μετά τον αρχικό τραυματισμό της. Ο εν λόγω υπάλληλος, παρατήρησε το κορίτσι και με ύφος απέχθειας (όπως φαίνεται από το υλικό της κάμερας του εργοστασίου που δόθηκε στη δημοσιότητα), συνέχισε την πορεία του, χωρίς να θεωρήσει χρήσιμο είτε το να καλέσει κάποιο ασθενοφόρο είτε να ζητήσει επείγουσα βοήθεια από τους συναδέλφους του. Για τα επόμενα 40 λεπτά μέχρι και την τελική σύνθλιψη του οκτάχρονου κοριτσιού από την μεταλλική πόρτα, παρατήρησαν την τραυματία τουλάχιστον 8 άτομα. Κανένας, μα κανένας τους, δεν προσπάθησε να την απεγκλωβίσει, να βοηθήσει, να την σώσει…

Σε ό,τι αφορά τον θάνατο της 23χρονης εγκύου από την Κυψέλη, το θύμα βρισκόταν (βάσει μαρτυριών) σε κακοποιητικό περιβάλλον. Η 23χρονη είχε εξαφανιστεί από το σπίτι στο οποίο φιλοξενείτο στις 8 Οκτωβρίου 2021. Τελικά, αποδείχθηκε ότι είχε βρεθεί νεκρή την ίδια μέρα το πρωί, όμως, κανείς δεν την είχε αναγνωρίσει. Το άψυχο σώμα της βρισκόταν στα ψυγεία ενός νοσοκομείου για περίπου ένα μήνα ως «αγνώστων στοιχείων». Στις 24 Νοεμβρίου, εμφανίστηκε μέλος της οικογένειας της και προχώρησε στην τελική αναγνώριση του θύματος.

Αναφορικά με το περιβάλλον στο οποίο αναγκαζόταν να επιβιώνει η νεαρή κοπέλα, η Άγκυ Ξενάκου, ψυχολόγος στο «Missing Alert», μιλώντας στην εκπομπή « Φώς στο Τούνελ» και στην Αγγελική Νικολούλη, τόνισε πως καθ’ όλο το διάστημα της αναζήτησης της κοπέλας έγιναν καταγγελίες για τον βασανισμό τόσο της ίδιας όσο και των τριών παιδιών της. 

«Μετά την ενεργοποίηση του “Missing Alert” έχουμε λάβει αρκετές πληροφορίες για την αγνοούμενη. Αναφέρουν ότι είχε βρεθεί χτυπημένη πριν από την εξαφάνιση και όχι μόνο. Από τις αρχές Ιουνίου είχαμε λάβει στο «Χαμόγελο του Παιδιού» αναφορές για κακοποίηση των τριών ανήλικων παιδιών της, όχι από την ίδια, αλλά από τρίτα άτομα. Άμεσα ενημερώθηκε ο εισαγγελέας ανηλίκων και βάσει κοινωνικής έρευνας, τα παιδιά απομακρύνθηκαν από την οικία τους». 

Κατά τη διάρκεια της εκπομπής έφτασαν σοβαρές καταγγελίες από τη γειτονιά της αγνοούμενης.  Μάλιστα, κάτοικος της περιοχής επισήμανε ότι: «17 Σεπτεμβρίου είχε έρθει η Αστυνομία και η Πυροσβεστική γιατί, το ένα της παιδί κόντεψε να κρεμαστεί στο μπαλκόνι και να πέσει κάτω. Μετά από τρεις ημέρες την είδα μαζί με την κόρη της, την είχαν κουρέψει γιατί είχε μακριά μαλλιά, τα μάτια της και το πρόσωπο της από το ξύλο που είχε φάει δεν φαίνονταν. Την έδειρε η γυναίκα που την φιλοξενούσε. Ξέρεις τι τράβαγε η κοπέλα; Αυτή χτυπάει και τα παιδιά της, αν είναι παιδιά της αυτά». Συνεχίζει εξηγώντας: «Τελευταία φορά την είδα τότε με το περιστατικό με το παιδί της στο μπαλκόνι, ήταν πολύ χτυπημένη, δεν μπορούσε να μιλήσει, λέω αυτή θα πεθάνει από το ξύλο. Τη ρώτησα τι κάνει και μου κούνησε μόνο το κεφάλι, δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει την λυπήθηκε η καρδιά μου. Από τότε δεν την ξαναείδα. Τα μάτια της είναι πρησμένα από το ξύλο και τις μπουνιές».

Μέσα από τις αυτές τις δύο ιστορίες δολοφονιών – στη πραγματικότητα – μπορούμε να αντιληφθούμε πολλά για την νοσηρή νοοτροπία μας. Μπροστά στον αργό και βασανιστικό θάνατο ενός παιδιού, η απάντηση ήταν το αδιάφορο σφύριγμα των εργαζομένων στο εργοστάσιο. Απέναντι στην κακοποίηση μίας νεαρής γυναικάς και μητέρας, η αντίδραση ήταν….η σιωπή. Και μετά; Και μετά….ήρθε το τέλος.

Μπροστά στον «πόνο του άλλου» (αν θυμάστε και τις ευρέως διαδεδομένες παστίλιες της προηγούμενης δεκαετίας), η λύση και η στήριξη δεν προέρχεται μέσω της συμπόνιας και της λύπησης. Τη ζωή της μικρής Όλγας στο Κερατσίνι δε θα την έσωζε τον πονεμένο βλέμμα κανενός. Την δυνατότητα να σώσει τόσο τον εαυτό της όσο και τα τέσσερα παιδιά της η νεαρή Φωτεινή, δεν θα την αποκτούσε μέσω της θλίψης που προκαλούσε το γδαρμένο πρόσωπο της στα μάτια της γνωστής ή της γειτόνισσας.

Στις 20 Νοεμβρίου γιορτάσαμε την Παγκόσμια μέρα του παιδιού. Στις 25 του ίδιου μήνα, υμνήσαμε την ημέρα κατά της κακοποίησης των γυναικών. Τα ευγενή μας συναισθήματα , όμως , δεν αποδεικνύονται ούτε με μεγαλοπρεπείς αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα ούτε με λόγια. Μόνο με πράξεις.

Η αίγα του γείτονα….ψυχορραγγεί. Και εσύ, μπορείς να τη βοηθήσεις.

Άρθρο της Έλενας Ταμπουράκη, τεταρτοετούς φοιτήτριας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ.