Η φρίκη στο Μάτι μέσα από τα μάτια του Κώστα Σαρικά

Ο Κώστας Σαρικάς, μιλώντας στην εκπομπή «Mega Stories» και στη Δώρα Αναγνωστοπούλου, μοιράστηκε τις φρικιαστικές εικόνες που αντίκρισε στο Μάτι, περιγράφοντας τη φονική πυρκαγιά ως τη δυσκολότερη εμπειρία της δημοσιογραφικής του πορείας. Η εκπομπή αυτή εστίασε σε μαρτυρίες ανθρώπων που βρέθηκαν στο επίκεντρο ιστορικών γεγονότων, καταγράφοντας την εξέλιξη της τραγωδίας σε πραγματικό χρόνο.

«Το Μάτι για μένα δεν ήταν απλώς η κάλυψη ενός μεγάλου θέματος, ενός τηλεοπτικού ρεπορτάζ», ανέφερε ο κ. Σαρικάς. «Ήταν σαν να συμμετέχουμε, να πρωταγωνιστούμε μαζί με όλους τους ανθρώπους εκεί σε μια ταινία τρόμου. Από τη στιγμή που έφτασα, αντιλήφθηκα ότι κάτι πολύ κακό θα συνέβαινε. Μάλιστα, είχα δηλώσει και στον αέρα ότι δεν ήταν μια συνηθισμένη φωτιά, ότι τα πράγματα πήγαιναν πολύ άσχημα και βαδίζαμε προς μια τραγωδία.»

Στην κομβική διασταύρωση στη Μαραθώνος, αντικρίζοντας το πύρινο μέτωπο να τον περικυκλώνει, ο δημοσιογράφος πήρε την απόφαση να κατευθυνθεί προς τη Νέα Μάκρη, μέσα από τις φλόγες, καθώς η είσοδος στο Μάτι φάνταζε καταστροφική. «Ρώτησα τους συναδέλφους αν θα μείνουμε στη φωτιά ή θα φύγουμε, γιατί δεν μπορείς να διακινδυνεύεις τις ζωές των ανθρώπων που δουλεύουν μαζί σου. Μου απάντησαν ότι θα μείνουμε όλοι μαζί. Έτσι, είπα: τότε θα είμαστε όλοι μαζί, στα ένα, στα δύο, στα τρία μέτρα, γιατί παραπάνω δεν έβλεπες. Ή θα ζήσουμε μαζί ή θα καούμε μαζί», εξιστόρησε.

Περιγράφοντας τη διέλευση από το πύρινο μέτωπο, με τις φλόγες να φτάνουν στον ουρανό και την τρομερή ζέστη να είναι παντού, σημείωσε: «Το πουκάμισό μου είχε τρυπήσει από τις καύτρες. Όλα αυτά live. Μπαίνοντας και εμείς μέσα στη φωτιά, αλλά λίγο πιο πίσω, ξεκίνησε ο άλλος εφιάλτης. Αρχίσαμε να βλέπουμε τις συνέπειες. Πτώματα. Ο πρώτος καμένος άνθρωπος ήταν μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Νόμισα ότι ήταν ένας νεκρός. Αλλά μετά βλέπαμε κι άλλους. Απανθρακωμένους, εξαϋλωμένους, ανθρώπους που είχαν λιώσει στην άσφαλτο. Καταλάβαινες ότι ήταν άνθρωπος μόνο από το σχήμα, σαν κάρβουνο. Είδαμε ακόμη και ανθρώπους που είχαν πέσει μπρούμυτα, που δεν τους άγγιξε η φωτιά, αλλά είχαν σκάσει από τους καπνούς και τις αναθυμιάσεις. Ανάμεσα στα πτώματα ήταν και παιδιά.»

Ο κ. Σαρικάς δεν μπορούσε να θυμηθεί πόσα πτώματα μέτρησε, τονίζοντας ότι σε εκείνο το σημείο γράφτηκε μία από τις πιο σκληρές σελίδες αυτής της τραγωδίας. «Απανθρακωμένα πτώματα παντού. Ο κόσμος προσπάθησε να κατέβει προς τη θάλασσα, αλλά εγκλωβίστηκε. Κάποιοι πέθαναν μέσα στα αυτοκίνητα, άλλοι προσπαθώντας να τρέξουν», ανέφερε.

Συνεχίζοντας, περιέγραψε την εσωτερική του πάλη: «Στην αρχή ήταν το ένστικτο της επιβίωσης: να κάνουμε τη μετάδοση, να κάνουμε τη δουλειά μας, αλλά να γλιτώσουμε κι εμείς. Προσπαθούσα να περιγράφω όσο πιο ψύχραιμα μπορούσα, αλλά ήξερα ότι έβλεπα κάτι πρωτόγνωρο. Το προσωπικό συναίσθημα, το μέγεθος της τραγωδίας, κάλυψε τα πάντα. Τι ψυχραιμία να έχεις όταν μετράς πτώματα μπροστά σου;»

Οι εικόνες αυτές τον ταλαιπώρησαν για μεγάλο χρονικό διάστημα, ακόμη και στον ύπνο του. «Δεν σβήνουν αυτές οι εικόνες. Μια ταινία τρόμου σε ρεπορτάζ. Έτσι περιγράφω εγώ το Μάτι. Πάντα θα με καταδιώκει, πάντα θα με σημαδεύει. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ τους ανθρώπους που είδα μπροστά μου», κατέληξε.