Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: Από το «Λόγω Τιμής» στον «Δικαστή» και την τηλεοπτική απουσία
Ο αγαπημένος ηθοποιός μίλησε για την καλλιτεχνική του διαδρομή, τις συνεργασίες του και την 15ετή αποχή από την τηλεόραση, στον Γρηγόρη Αρναούτογλου.
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, καλεσμένος στο The 2Night Show με τον Γρηγόρη Αρναούτογλου, έκανε μια αναδρομή στην πλούσια καριέρα του, από την επιτυχημένη σειρά «Λόγω Τιμής» μέχρι τον ρόλο του στον «Δικαστή». Ο ηθοποιός αποκάλυψε πως η σειρά «Λόγω Τιμής» υπήρξε καθοριστική για εκείνον, καθώς ήταν η περίοδος που οι τηλεθεατές άρχισαν να τον αποκαλούν με το όνομά του, σηματοδοτώντας την είσοδό του στο καλλιτεχνικό στερέωμα το 1996.
Αναφερόμενος στη σχέση του με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, ο Μαρκουλάκης δήλωσε: «Τον αγαπώ πολύ, τον θαυμάζω και τον εκτιμώ. Δεν είμαστε πολύ στενοί φίλοι, αλλά δεν υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ μας, καθώς κάνουμε διαφορετικά πράγματα». Εξήγησε ότι η επιτυχία των σειρών που έγραψε ο Παπακαλιάτης, όπως το «Να με προσέχεις» και το «Έτσι Ξαφνικά», οφειλόταν και στην ευφυή γραφή των ρόλων πάνω στους ηθοποιούς. «Δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας, απλώς καλούμε τον κόσμο να δει τη δουλειά μας. Άλλες φορές τη βλέπει, άλλες όχι», πρόσθεσε.
Ιδιαίτερη μνεία έκανε στην 15ετή απουσία του από την τηλεόραση, εξηγώντας πως κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου αφοσιώθηκε στο θέατρο και τη σκηνοθεσία, ζώντας δημιουργικά και οικονομικά άνετα. «Η επιθυμία μου αλλάζει. Αν μου έλεγες ‘σταματάμε’, θα σου έλεγα: είμαι πολύ ευχαριστημένος, απλώς θα έφτιαχνα κάτι άλλο», είπε χαρακτηριστικά.
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης μίλησε συγκινημένος για τον Αλέκο Αλεξανδράκη, με τον οποίο συνεργάστηκε το 2000, περιγράφοντάς τον ως έναν καλλιεργημένο άνθρωπο με χιούμορ και ποιότητα. Εξέφρασε, επίσης, την επιθυμία του να είχε γνωρίσει τον Δημήτρη Χορν, αναφέροντας μια σύντομη συνάντηση που είχαν στο Πόρτο Ράφτη, όπου ο Χορν του έδωσε μια σοφή συμβουλή.
Κλείνοντας, ο ηθοποιός τόνισε τη σημασία της αυθεντικότητας στην καλλιτεχνική πορεία, υπογραμμίζοντας ότι το κοινό συνδέεται όχι μόνο με τις δεξιότητες, αλλά κυρίως με την προσωπικότητα του καλλιτέχνη. «Το καλύτερος τρόπος να περάσει κανείς τη ζωή του στη δουλειά του είναι να είναι όσο πιο κοντά γίνεται στον αληθινό του εαυτό», κατέληξε.