The Bottom Line: Οι θρυλικές νύχτες της Νέας Υόρκης που γέννησαν θρύλους

Τον Ιούλιο του 1975, ο σκηνοθέτης Μάρτιν Σκορσέζε βρέθηκε στο κλαμπ «The Bottom Line» στο Γκρίνουιτς Βίλατζ της Νέας Υόρκης, παρακολουθώντας τον Μπρους Σπρίνγκστιν σε μια σειρά εμφανίσεων που, αν και τότε πέρασαν σχετικά απαρατήρητες, έμελλε να γράψουν ιστορία. Πρόκειται για πέντε βραδιές και δέκα συναυλίες, όπου ο «Boss», σε μια περίοδο μετάβασης από έναν απλώς ικανό frontman σε εκρηκτική δύναμη της ροκ σκηνής, γύρισε το κεφάλι του προς το κοινό και, αφήνοντας το χειροκρότημα να δυναμώσει, είπε: «You talkin’ to me? Are you talkin’ to me;». Έναν χρόνο αργότερα, η ταινία «Taxi Driver» του Μάρτιν Σκορσέζε θα έβγαινε στις αίθουσες, μετατρέποντας, σύμφωνα με μαρτυρίες, αυτή τη φράση σε μια από τις πιο εμβληματικές στιγμές του κινηματογράφου. «Η ταινία βγαίνει λίγο αργότερα και ξαφνικά βλέπεις τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο να λέει αυτή την ατάκα», θυμάται ο Τζον Λάνταου, ο οποίος αργότερα έγινε μάνατζερ του Μπρους Σπρίνγκστιν, στο προφορικό χρονικό «Positively Fourth and Mercer: The Inside Story of New York’s Iconic Music Club, The Bottom Line».

Το «The Bottom Line», που λειτούργησε από το 1974 έως το 2004, περιγράφεται στο βιβλίο ως «όαση καθαρότητας για τον σοβαρό φίλο της μουσικής», φιλοξενώντας σχεδόν κάθε είδος ήχου. Ιδιαίτερα στα πρώτα του χρόνια, υπήρξε η σκηνή ανεπανάληπτων και συχνά εκρηκτικών στιγμών της ροκ κουλτούρας. Τον Δεκέμβριο του 1975, μόλις έναν μήνα μετά την κυκλοφορία του ιστορικού ντεμπούτου της «Horses», η Πάτι Σμιθ έδωσε τρεις συνεχόμενες βραδιές παραστάσεις. Οι ιδιοκτήτες του κλαμπ είχαν επενδύσει σημαντικά σε κορυφαίο ηχητικό εξοπλισμό, κάτι που, ωστόσο, δεν απασχολούσε ιδιαιτέρως τη «νονά του πανκ». Ο υπεύθυνος σκηνής, Μαρκ Σίλαγκ, θυμάται στιγμές όπως η Πάτι Σμιθ να ανεβαίνει πάνω στο πιάνο και να χορεύει ταπ, ή να καρφώνει τον λαιμό μιας κιθάρας σε ένα από τα μόνιτορ.

Οι δύστροποι ροκ σταρ είχαν γίνει σχεδόν μοτίβο τη δεκαετία του ’70. Ο Λου Ριντ, τακτικός θαμώνας του «The Bottom Line», είχε τη φήμη ότι προκαλούσε καβγάδες, τόσο στο κοινό όσο και προσωπικά. Σερβιτόρα Ντόνα Ντάικεν αναφέρει: «Κάθε φορά που έπαιζε ο Λου, υπήρχαν καβγάδες». Ο Άλαν Πέπερ περιγράφει περιστατικά όπου ο Λου Ριντ κλώτσησε ένα ποτήρι με ποτό προς το κοινό, προκαλώντας εντάσεις που οδήγησαν ακόμη και σε σύλληψη. Άλλη φορά, ο Λου Ριντ και η μπάντα του αρνήθηκαν να ανέβουν στη σκηνή, θεωρώντας ότι δεν τους επεδείκνυαν τον δέοντα σεβασμό. Η απάντησή του στην ερώτηση για το τι θα μπορούσαν να κάνουν για να τον τιμήσουν ήταν απλή: «Ένα μπουκάλι Jack Daniel’s».

Ακόμη μεγαλύτερο πονοκέφαλο αποδείχθηκε ο Μάιλς Ντέιβις. Σε μία εμφάνισή του στα μέσα της δεκαετίας του ’70, ο θρύλος της τζαζ καθυστέρησε 40 λεπτά να βγει για το δεύτερο σετ. Ο Πέπερ, φοβούμενος ακύρωση, προσπάθησε να τον προσεγγίσει, αλλά σταμάτησε από τον μάνατζερ του Ντέιβις, ο οποίος του εξήγησε: «Δεν μπορείς να μπεις τώρα, παίρνει στοματικό σεξ. Θα βγει σε λίγο». Η προετοιμασία του Ντέιβις για το σόου περιλάμβανε τη παρουσία μιας ιερόδουλης.

Ωστόσο, υπήρξαν και πιο ανθρώπινες, αξέχαστες στιγμές. Η πρώτη σόλο εμφάνιση της Ντόλι Πάρτον στη Νέα Υόρκη το 1977, με τους Μικ Τζάγκερ, Κιθ Ρίτσαρντς και μέλη του «Saturday Night Live» στο κοινό, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Όταν ένα από τα ψεύτικα νύχια της έσπασε, η Πάρτον δήλωσε στο κοινό: «Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Έμαθα να παίζω τη συγχορδία Σολ με τα νύχια μου, αλλά εντάξει. Δεν μπορώ έτσι. Περιμένετε λίγο». Και μπροστά σε αυτό το κοινό, έβγαλε και τα υπόλοιπα εννέα νύχια της. «Το κοινό παραληρούσε», θυμάται η Τζούντι Τζάκσινα. «Ήταν εκκωφαντικό χειροκρότημα. Ήξερε πώς να κερδίζει το κοινό. Ήταν ιδιοφυές».

Τέλος, όταν στο «The Bottom Line» έπαιξε ο θρύλος των μπλουζ Μάντι Γουότερς, ο Μπομπ Ντίλαν εμφανίστηκε με την ελπίδα να ανέβει στη σκηνή. Ο Γουότερς συμφώνησε, αλλά η εισαγωγή του Ντίλαν από τον Γουότερς ήταν αξιομνημόνευτη: «Κυρίες και κύριοι, έχουμε έναν φίλο που θα ανέβει να παίξει μαζί μας. Υποδεχθείτε τον θερμά, τον Μπομπ Ντένβερ!».