Οι θρυλικές νύχτες του “The Bottom Line”: Από τον Springsteen στον Miles Davis

Τον Ιούλιο του 1975, ο σκηνοθέτης Μάρτιν Σκορσέζε βρέθηκε στο κλαμπ “The Bottom Line” στο Γκρίνουιτς Βίλατζ της Νέας Υόρκης, παρακολουθώντας τον Μπρους Σπρίνγκστιν σε μια σειρά εμφανίσεων που, αν και τότε σχεδόν απαρατήρητες, έμελλε να γράψουν ιστορία. Πρόκειται για πέντε βραδιές και δέκα συναυλίες, κατά τη διάρκεια των οποίων ο Σπρίνγκστιν, σε μια κρίσιμη μεταβατική φάση της καριέρας του από ικανός frontman σε εκρηκτική δύναμη της ροκ, γύρισε με την πλάτη στο κοινό και, αφήνοντας το χειροκρότημα να δυναμώσει, γύρισε το κεφάλι του πάνω από τον ώμο του λέγοντας: “You talkin’ to me? Are you talkin’ to me;”.

Έναν χρόνο αργότερα, η ταινία “Taxi Driver” του Μάρτιν Σκορσέζε κυκλοφόρησε στις αίθουσες, και σύμφωνα με μαρτυρίες, αυτή η φράση του Σπρίνγκστιν μετουσιώθηκε σε μία από τις πιο εμβληματικές στιγμές στην ιστορία του κινηματογράφου, ερμηνευμένη από τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο. “Η ταινία βγαίνει λίγο αργότερα και ξαφνικά βλέπεις τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο να λέει αυτή την ατάκα”, θυμάται ο Τζον Λάνταου, ο οποίος αργότερα έγινε μάνατζερ του Μπρους Σπρίνγκστιν, στο προφορικό χρονικό “Positively Fourth and Mercer: The Inside Story of New York’s Iconic Music Club, The Bottom Line”.

Το “The Bottom Line”, που λειτούργησε από το 1974 έως το 2004, περιγράφεται στο βιβλίο ως “όαση καθαρότητας για τον σοβαρό φίλο της μουσικής”. Φιλοξένησε σχεδόν κάθε είδος ήχου, ενώ στα πρώτα του χρόνια αποτέλεσε σκηνή ανεπανάληπτων και συχνά εκρηκτικών στιγμών της ροκ κουλτούρας. Τον Δεκέμβριο του 1975, μόλις έναν μήνα μετά την κυκλοφορία του ιστορικού ντεμπούτου της “Horses”, η Πάτι Σμιθ έδωσε τρεις συνεχόμενες παραστάσεις εκεί. Παρά την επένδυση των ιδιοκτητών σε κορυφαίο ηχητικό εξοπλισμό, η “νονά του πανκ” δεν δίστασε να ξεπεράσει τα όρια. Σε ένα σόου, ανέβηκε πάνω στο πιάνο και χόρεψε tap, ενώ σε άλλο, πήρε μια κιθάρα και κάρφωσε τον λαιμό της σε ένα από τα μόνιτορ της σκηνής, αφήνοντας τον υπεύθυνο σκηνής με το ερώτημα “Τι θα κάνω με αυτό αύριο;”.

Οι δύστροποι ροκ σταρ αποτέλεσαν σχεδόν μοτίβο για τη δεκαετία του ’70. Ο Λου Ριντ, συχνός επισκέπτης του “The Bottom Line”, είχε τη φήμη ότι προκαλούσε καβγάδες, τόσο εντός του κοινού όσο και μαζί του. “Κάθε φορά που έπαιζε ο Λου, υπήρχαν καβγάδες”, αναφέρει η σερβιτόρα Ντόνα Ντάικεν. Ο Άλαν Πέπερ θυμάται περιστατικό όπου ο Λου Ριντ κλώτσησε ένα ποτήρι με ποτό προς το κοινό, οδηγώντας ακόμη και σε σύλληψη, ενώ άλλη φορά, ο ίδιος και η μπάντα του αρνήθηκαν να ανέβουν στη σκηνή, απαιτώντας ως ένδειξη σεβασμού “ένα μπουκάλι Jack Daniel’s”.

Ακόμη μεγαλύτερο πονοκέφαλο αποτέλεσε ο Μάιλς Ντέιβις. Σε μια εμφάνιση στα μέσα της δεκαετίας του ’70, ο θρύλος της τζαζ καθυστέρησε 40 λεπτά να εμφανιστεί για το δεύτερο σετ. Ο Πέπερ, φοβούμενος ακύρωση, προσπάθησε να τον προσεγγίσει, αλλά σταμάτησε από τον μάνατζερ περιοδείας του Ντέιβις: “Δεν μπορείς να μπεις τώρα, παίρνει στοματικό σεξ. Θα βγει σε λίγο”, του είπε, αποκαλύπτοντας τον ασυνήθιστο τρόπο προετοιμασίας του Μάιλς.

Υπήρξαν, ωστόσο, και πιο ανθρώπινες, αξέχαστες στιγμές, όπως η πρώτη σόλο εμφάνιση της Ντόλι Πάρτον στη Νέα Υόρκη το 1977. Με τους Μικ Τζάγκερ, Κιθ Ρίτσαρντς και μέλη του “Saturday Night Live” στο κοινό, η Πάρτον αντιμετώπισε ένα σπασμένο νύχι κατά τη διάρκεια του πρώτου τραγουδιού. “Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Έμαθα να παίζω τη συγχορδία Σολ με τα νύχια μου, αλλά εντάξει”, είπε στο κοινό. “Δεν μπορώ έτσι. Περιμένετε λίγο”. Και μπροστά στην αφρόκρεμα της νεοϋορκέζικης σκηνής, έβγαλε και τα υπόλοιπα εννέα νύχια της, κερδίζοντας εκκωφαντικό χειροκρότημα, αποδεικνύοντας την ιδιοφυή της ικανότητα να κερδίζει το κοινό.

Όταν ο θρύλος των μπλουζ Μάντι Γουότερς έπαιξε στο “The Bottom Line”, ο Μπομπ Ντίλαν εμφανίστηκε με την ελπίδα να ανέβει στη σκηνή. Ο Γουότερς συμφώνησε, αλλά κατά την παρουσίαση, μπέρδεψε το όνομά του, καλώντας τον “Μπομπ Ντένβερ”.