Μαρία Πολύζου: Η συγκλονιστική εξομολόγηση για σεξουαλική κακοποίηση και βία στην οικογένεια
Η πρώην πρωταθλήτρια δρόμων αντοχής μιλάει για τις τραυματικές εμπειρίες της παιδικής της ηλικίας, την έλλειψη αγάπης και τη δύσκολη μάχη για επιβίωση.
Η Μαρία Πολύζου, η θρυλική πρώην πρωταθλήτρια δρόμων αντοχής, πανελληνιονίκης και βαλκανιονίκης, προκαλεί σοκ με τις αποκαλύψεις της για τις τραυματικές εμπειρίες που σημάδεψαν την παιδική της ηλικία. Η πιο οδυνηρή από αυτές αφορά τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη από τον ίδιο της τον πατέρα σε ηλικία μόλις 11 ετών. “Μετά ήταν σκοτάδι. Χάνεις τον κόσμο απ’ τα μάτια σου. Όταν ο ίδιος ο πατέρας σου σε κακοποιεί δεν ξέρεις πού βαδίζεις πια”, περιέγραψε η αθλήτρια, τονίζοντας τη δυσκολία περιγραφής αυτής της απώλειας.
Η Πολύζου εξέφρασε την πεποίθηση ότι η μητέρα της γνώριζε το συμβάν, γεγονός που οδήγησε σε διακοπή της επικοινωνίας τους. Όσον αφορά την αρχική της σιωπή, ανέφερε: “Δύσκολα μιλάς. Πρώτον ντρέπεσαι πολύ και δεν ξέρεις γιατί. Πιστεύεις ότι δεν μπορεί να σε βοηθήσει κανένας”.
Στη συνέντευξή της στο podcast «Legit» με τη Δάφνη Καραβοκύρη, η Μαρία Πολύζου σκιαγράφησε ένα οικογενειακό περιβάλλον γεμάτο τρόμο, φόβο και διαρκή βία από τον πατέρα, η οποία επεκτεινόταν σε όλα τα μέλη της οικογένειας, συμπεριλαμβανομένης της μητέρας και της αδερφής της. “Όλοι δέχονταν κακοποίηση, ξύλο, μπουνίδι. Έχω ακούσει τις φωνές και το έχω δει, πραγματικά δεν μπορούν να φύγουν αυτές οι εικόνες από το μυαλό μου”, δήλωσε.
Η απουσία ζεστασιάς και αγάπης ήταν εμφανής, με την ίδια να θυμάται εκφράσεις όπως “Εσύ είσαι γυφτόπουλο, σε πήραμε απ’ τους γύφτους”, λόγω της εμφάνισής της. “Στο σπίτι δεν υπήρχε η ζεστασιά που βλέπουμε σε ταινίες και που δίνω στην κόρη μου. Δεν υπήρχαν αγκαλιές, δεν υπήρχαν μπράβο, συγχαρητήρια”, είπε χαρακτηριστικά, αναφέροντας πως όταν έβλεπε τσιγγάνους, αναρωτιόταν αν κάποιος από αυτούς ήταν ο πατέρας της.
Η απόλυτη απελπισία την οδήγησε σε ακραίες πράξεις. Η μοναδική της διέξοδος ήταν η προσευχή, ενώ αποκάλυψε ότι προσπάθησε δύο φορές να δώσει τέλος στη ζωή της, στα 12 και στα 14 της χρόνια. “Προσευχόμουν στον Θεό να με πάρει κοντά του, δεν είχε νόημα η ζωή μου. Δεν υπήρχαν χρώματα, δεν έβλεπα τα πουλιά να πετάνε. Ήταν λες κι όλα ήταν σκοτωμένα γύρω μου”.
Το τρέξιμο, ωστόσο, αποτέλεσε τη σωτηρία της, τον δρόμο διαφυγής και το καταφύγιό της. Η μεγαλύτερη υπερηφάνεια για εκείνη δεν ήρθε από τα αθλητικά της επιτεύγματα, αλλά από την υπέρβαση του καρκίνου. Η συγκλονιστική της εξομολόγηση, που περιλαμβάνεται και στο αυτοβιογραφικό της βιβλίο «Μην τα Παρατάς!», στέλνει ένα ισχυρό μήνυμα επιβίωσης και αφύπνισης για τα θύματα κακοποίησης.