Η μάχη της Αλίσα για τη μητρότητα: Τεχνολογία ελπίδας, γραφειοκρατία εμποδίου
Μια συγγραφέας παιδικών βιβλίων με διαβήτη τύπου 1 μάχεται για να πραγματοποιήσει το όνειρο της μητρότητας, αντιμέτωπη με την αδιαφορία του συστήματος υγείας.
Η τεχνολογία προσφέρει μια νέα ελπίδα σε γυναίκες που επιθυμούν να γίνουν μητέρες, όμως η σκληρή πραγματικότητα της γραφειοκρατίας καθιστά το όνειρο δύσκολο να επιτευχθεί. Η Αλίσα Τσάγια, δημιουργός παιδικών βιβλίων, αντιμετωπίζει τον διαβήτη τύπου 1, μια κατάσταση που για χρόνια την έκανε να πιστεύει ότι η μητρότητα δεν ήταν ποτέ μια ρεαλιστική επιλογή. Οι χρόνιες παθήσεις της, όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, προσθέτουν επιπλέον δυσκολίες.
Η εγκυμοσύνη σε γυναίκες με διαβήτη τύπου 1 εμπεριέχει κινδύνους. Τα υψηλά επίπεδα γλυκόζης στο αίμα αυξάνουν την πιθανότητα επιπλοκών τόσο για τη μητέρα όσο και για το έμβρυο. Αυτές μπορεί να περιλαμβάνουν τη γέννηση ενός πολύ μεγαλόσωμου μωρού, γεγονός που καθιστά τον τοκετό δυσκολότερο, αλλά και σοβαρά προβλήματα υγείας για το νεογέννητο.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η Αλίσα πίστευε ότι η κατάστασή της την καθιστούσε ακατάλληλη για να γίνει μητέρα. Ωστόσο, η ψυχοθεραπεία τη βοήθησε να αναθεωρήσει τις αντιλήψεις της. «Όταν είσαι χρόνια άρρωστος, γνωρίζεις πάρα πολύ καλά τους περιορισμούς σου», εξηγεί στο BBC. Οι ψυχοθεραπευτές της την ενθάρρυναν να γράψει ένα γράμμα στο μελλοντικό της παιδί, χαρακτηρίζοντάς το ως «επένδυση στο καλύτερο». Στο γράμμα αυτό, έγραφε: «Είσαι η ριζοσπαστική, όχι η λογική μου επιλογή… είσαι φτιαγμένο από αγάπη, είτε είναι βιολογική με εμένα και τον σύζυγό μου είτε έχεις δημιουργηθεί σε άλλη μήτρα».
Η τεχνολογία, όμως, έχει γίνει σύμμαχος της Αλίσα. Το σύστημα «κλειστού βρόχου», γνωστό και ως τεχνητό πάγκρεας, θα μπορούσε να διαχειριστεί αποτελεσματικότερα τις επιπλοκές που συνδέονται με την εγκυμοσύνη σε διαβητικές γυναίκες. Το τεχνητό πάγκρεας αυτόματης έγχυσης ινσουλίνης, βασιζόμενο σε στοιχεία που εισάγουν οι ασθενείς σχετικά με τη διατροφή τους, απελευθερώνει τους χρήστες από την ανάγκη συνεχών προσαρμογών και υπολογισμών.
Οι γιατροί στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ουαλίας, στο Κάρντιφ, διαβεβαίωσαν την Αλίσα και τον σύζυγό της, Γκάρεθ, ότι μια σχετικά ομαλή εγκυμοσύνη ήταν εφικτή. Της συνέστησαν μάλιστα να χρησιμοποιήσει το σύστημα για τρεις μήνες πριν από την προσπάθεια σύλληψης, προκειμένου να διασφαλιστεί αυστηρός έλεγχος του σακχάρου στο αίμα της.
Λίγους μήνες αργότερα, ωστόσο, το ζευγάρι έλαβε μια απογοητευτική επιστολή: η εφαρμογή της τεχνολογίας αναστέλλεται για έναν χρόνο λόγω προβλημάτων χρηματοδότησης. «Πάλεψα με τις σκέψεις που μου έλεγαν “αυτό είναι ένα σημάδι ότι το σώμα σου είναι χαλασμένο και δεν μπορείς να αποκτήσεις παιδί”», εξομολογείται η Αλίσα. Αντ’ αυτού, άρχισε να το αντιλαμβάνεται ως εξής: «Δεν είναι δικό μου λάθος, δεν είναι αποτυχία του σώματός μου, είναι αποτυχία του συστήματος υγείας στο οποίο προσπαθώ να έχω πρόσβαση».
Το ζευγάρι, παρά τις δυσκολίες, δεν έχει εγκαταλείψει την ιδέα της υιοθεσίας. Η Αλίσα δήλωσε ότι δεν θα ήθελε να προχωρήσει σε εγκυμοσύνη χωρίς τη χρήση του τεχνητού παγκρέατος.