Ο 22χρονος Έλληνας που αναζητά λύση για τα διαστημικά σκουπίδια

Η επαφή με τον Λεωνίδα Ασκιανάκη απαιτεί προγραμματισμό, καθώς το ημερολόγιό του είναι οργανωμένο με αυστηρή ακρίβεια, από τις πέντε το πρωί έως τις έντεκα το βράδυ, σε ημίωρα διαστήματα. Οι συναντήσεις του διεξάγονται αποκλειστικά διαδικτυακά και το μοναδικό θέμα που τον απασχολεί είναι το Διάστημα. Παρά τον πυκνό του προγραμματισμό, τα ραντεβού του κλείνονται εβδομάδες νωρίτερα, επιβεβαιώνοντας τον μεγάλο φόρτο εργασίας για τον 22χρονο. «Τώρα είμαι στην τελική ευθεία», δηλώνει, εξηγώντας ότι δεν μπορεί να αφήσει το πρότζεκτ του στη μέση.

Ο Ασκιανάκης βρίσκεται σε μια αποστολή που τον ακολουθεί ακόμη και στον ύπνο. Ξαγρυπνά διαβάζοντας ειδήσεις από την Κίνα, αναφορικά με νέα θραύσματα σε τροχιά και τους αυξανόμενους κινδύνους για τους αστροναύτες. Στις αρχές Νοεμβρίου, Κινέζοι αστροναύτες αναγκάστηκαν να παρατείνουν την παραμονή τους στο διάστημα, καθώς υπήρχαν φόβοι για χτύπημα του σκάφους επιστροφής από διαστημικά συντρίμμια. Αυτά τα συντρίμμια αποτελούν, κατά μία έννοια, το πεδίο εξειδίκευσης του Ασκιανάκη.

Χιλιάδες τόνοι θραυσμάτων, όπως παλιοί δορυφόροι, τμήματα πυραύλων και διάφορα άλλα αντικείμενα, περιφέρονται γύρω από τη Γη. Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος (ESA), πάνω από 1,2 εκατομμύρια αντικείμενα μεγαλύτερα από ένα εκατοστό κινούνται σε τροχιά, με περισσότερα από 50.000 να ξεπερνούν τα δέκα εκατοστά.

«Στα 700 με 800 χιλιόμετρα, έχουμε τεράστιες συστάδες θραυσμάτων που παραμένουν για αιώνες και πολλαπλασιάζονται με κάθε σύγκρουση», εξηγεί ο Γιαν Σιμίνσκι από την ομάδα Space Debris της ESA στο Ντάρμστατ. «Για να καταστραφεί ένας δορυφόρος, αρκεί ένα θραύσμα του ενός εκατοστού. Σε μια σύγκρουση, απελευθερώνεται ενέργεια αντίστοιχη με χειροβομβίδα», προσθέτει.

Η τροχιά της Γης παρακολουθείται συνεχώς, ωστόσο, όσο μικρότερα είναι τα αντικείμενα, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η ανίχνευσή τους. «Με τα επίγεια ραντάρ μας, εντοπίζουμε αντικείμενα περίπου δέκα εκατοστών. Κάτω από αυτό το μέγεθος, είναι αόρατα για εμάς», δηλώνει ο Σιμίνσκι, επισημαίνοντας ότι αυτό συνεπάγεται έναν «μόνιμο βαθμό κινδύνου».

Ο Ασκιανάκης, μεγαλώνοντας στο Αρκαλοχώρι του νομού Ηρακλείου, παρατηρούσε τον ίδιο ουρανό, χωρίς να γνωρίζει ότι ήταν γεμάτος συντρίμμια. Από το δημοτικό, έδειχνε πάθος για το διάστημα και τις φυσικές επιστήμες, συμμετέχοντας σε διαγωνισμούς μαθηματικών, φυσικής, χημείας και αστροφυσικής. Μετά το Λύκειο, φοίτησε στη Σχολή Μηχανολόγων Μηχανικών του ΑΠΘ, αλλά σύντομα συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν ο δρόμος του, καθώς έλειπε η εξειδίκευση στον τομέα που τον ενδιέφερε και οι σύγχρονες υποδομές. «Στο δεύτερο εξάμηνο κάναμε μάθημα χειροκίνητης φρέζας, όταν παντού εφαρμόζονταν ήδη πενταξονικά ψηφιακά συστήματα. Κάπου εκεί έχασα την πίστη μου στο ελληνικό πανεπιστήμιο», καταλήγει.