Φωνές Μητέρων: Από τον Πόνο στην Δράση για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών
Δύο μητέρες μιλούν για την απώλεια των παιδιών τους και στέλνουν το δικό τους μήνυμα ελπίδας και αφύπνισης.
Η 25η Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών, φέρνει ξανά στο προσκήνιο μια οδυνηρή πραγματικότητα. Για πολλές οικογένειες, η ημέρα αυτή δεν είναι απλώς συμβολική, αλλά βαθιά προσωπική, υπενθυμίζοντας τον πόνο μιας άδικης απώλειας. Δύο μητέρες, η Κατερίνα Κώτη και η Ρόζα Φωτιάδου, μοιράζονται την εμπειρία τους, μετατρέποντας τη μνήμη των παιδιών τους σε ένα ισχυρό μήνυμα αφύπνισης και προστασίας.
Η Κατερίνα Κώτη, μητέρα της Ντόρας Ζαχαριά, η οποία δολοφονήθηκε στη Ρόδο, περιγράφει πώς η 25η Νοεμβρίου, η ημέρα της γιορτής της, έχει στιγματιστεί από το τραγικό γεγονός. “Ελπίζω αυτή τη μέρα να σταματήσουμε να τη γιορτάζουμε. Μακάρι να μην υπήρχε η ανάγκη να συζητάμε για τις γυναίκες που χάθηκαν”, αναφέρει στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, τονίζοντας ότι ο πόνος της απώλειας είναι η διαρκής συντροφιά της. Η κόρη της, αν και είχε πάρει την απόφαση να απομακρυνθεί από μια τοξική σχέση, δεν πρόλαβε να σωθεί, με την κ. Κώτη να αφήνει αιχμές για την έλλειψη παρέμβασης από το περιβάλλον που γνώριζε. Παρά τον πόνο, βλέπει μια αλλαγή: “Νομίζω ότι αρχίζουμε και προχωράμε. Γιατί και οι κοπέλες ακούνε και ξυπνάνε”, λέει, αναφέροντας περιστατικά όπου νεαρές γυναίκες την ενημέρωσαν ότι έφυγαν από επικίνδυνες σχέσεις χάρη στην ιστορία της Ντόρας.
Από την πλευρά της, η Ρόζα Φωτιάδου, μητέρα της Σοφίας Σαββίδου, θύμα της διπλής γυναικοκτονίας της Κηφισιάς, τονίζει την ανάγκη η κοινωνία να στηρίξει τις γυναίκες. “Πρέπει να στείλουμε το μήνυμα προς όλες τις γυναίκες να σέβονται και να αγαπούν τη ζωή τους και τον εαυτό τους. Να φεύγουν από δύσκολες σχέσεις, να απαγκιστρώνονται, να μην κρέμονται σε κανέναν, να έχουν δύναμη”, υπογραμμίζει. Είναι κατηγορηματική για το φαινόμενο της γυναικοκτονίας, που το αποδίδει στην επιθυμία των θυτών να διατηρήσουν την κυριαρχία τους. “Τις σκοτώνουν αυτοί οι τραμπούκοι γιατί τις θεωρούν υποδεέστερες. (…) Κι αν σηκώσει ανάστημα, τη σκοτώνουν”, εξηγεί.
Οι μαρτυρίες αυτές αναδεικνύουν τη γυναικοκτονία όχι ως μεμονωμένο έγκλημα, αλλά ως κοινωνικό φαινόμενο, αποτέλεσμα παγιωμένων αντιλήψεων και στερεοτύπων. Ωστόσο, υπάρχει αισιοδοξία. “Η συζήτηση γίνεται πιο ανοιχτή. Οι γυναίκες μιλούν περισσότερο. Αναγνωρίζουν τις κόκκινες γραμμές, φεύγουν νωρίτερα από τοξικές σχέσεις, ζητούν βοήθεια”, σημειώνουν.
Μέχρι να έρθει η μέρα που η 25η Νοεμβρίου θα είναι περιττή, η σημερινή ημέρα αποτελεί υπενθύμιση και ανάληψη ευθύνης. “Ευθύνη μας είναι να ακούμε, να προστατεύουμε, να στηρίζουμε. Να μη θεωρούμε τη βία ‘ιδιωτική υπόθεση’. Να μην αφήνουμε καμία γυναίκα μόνη”, επισημαίνουν. Οι φωνές αυτών των μητέρων συνεχίζουν να ηχούν, με μοναδικό σκοπό τη σωτηρία ζωών.