Φρέντι Γκουαρίν: Από την κόλαση της εξάρτησης στη νέα ζωή και την προσφορά
Ο Κολομβιανός πρώην άσος της Ίντερ μιλάει για τον αλκοολισμό, τις απόπειρες αυτοκτονίας και την απόσταση από τα παιδιά του, αναδεικνύοντας την προσπάθεια για λύτρωση.
Ο Φρέντι Γκουαρίν, ο γνωστός Κολομβιανός ποδοσφαιριστής, παραχώρησε μία άκρως συγκλονιστική συνέντευξη, αποκαλύπτοντας πτυχές της ζωής του που σημάδεψαν την πορεία του, τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδων. Εστιάζοντας στην περίοδο που αγωνιζόταν στην Ίντερ, ο Γκουαρίν μίλησε ανοιχτά για τον αγώνα του με τον αλκοολισμό, τις τρεις απόπειρες αυτοκτονίας που έκανε, καθώς και για τη δυσβάσταχτη απουσία του από τη ζωή των παιδιών του για τέσσερα ολόκληρα χρόνια.
«Χτύπησα τις πύλες της κόλασης. Έπρεπε να τις αγγίξω για να ξαναγεννηθώ», εξομολογείται ο Γκουαρίν, περιγράφοντας την εσωτερική του μάχη. «Πάντα λέω ότι μονοπάτια όπως ο αλκοολισμός έχουν τέσσερις προορισμούς: εγκατάλειψη, νοσοκομείο, φυλακή, θάνατος». Ο ίδιος παραδέχεται ότι έφτασε στον τρίτο προορισμό, έχοντας χτίσει μια «εσωτερική φυλακή» για τον εαυτό του, ένα βήμα μακριά από το τέλος.
Σήμερα, ο Φρέντι Γκουαρίν βρίσκεται στην Κολομβία, όπου, μετά από ένα χρόνο, προσπαθεί να χτίσει μια νέα ζωή, έχοντας ιδρύσει έναν οργανισμό που σκοπό έχει να βοηθήσει άλλους να αποφύγουν τα δικά του λάθη. Η προηγούμενη περίοδος της ζωής του χαρακτηρίστηκε από μοναξιά, κατάθλιψη και τον αλκοολισμό, με την αυτοκτονία να αποτελεί μια διαρκή απειλή.
Η μετακίνησή του στην Ιταλία το 2012 περιγράφεται ως «ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα», με την Ίντερ να παραμένει «σαν οικογένεια» για εκείνον. Αναφερόμενος σε δύο κομβικές στιγμές, την αποτυχημένη ανταλλαγή του με τον Βουτσίνιτς και το γκολ του στο ντέρμπι, ο Γκουαρίν εξηγεί πως η πρώτη ήταν μια δύσκολη περίοδος, όπου ο ίδιος ήθελε να παραμείνει, παρά τις πληροφορίες του συλλόγου και τις επιθυμίες του προπονητή. Το γκολ εναντίον της Μίλαν, το τελευταίο του με τη φανέλα της Ίντερ, χαρακτηρίζεται ως «ξεχωριστό» και ακόμη τον συγκινεί.
Η «ασθένεια», όπως ο ίδιος την αποκαλεί, ξεκίνησε κατά τους τελευταίους μήνες του στην Ίντερ. «Άρχισα να πίνω. Αλλά το αλκοόλ δεν ήταν το πραγματικό πρόβλημα», εξηγεί. Η ρίζα του προβλήματος ήταν η άσχημη οικογενειακή του κατάσταση: ο χωρισμός από την πρώην σύζυγό του, η απομάκρυνση από τα παιδιά του και η αδυναμία του να το αποδεχτεί, με το αλκοόλ να λειτουργεί ως ένας τρόπος αντιμετώπισης της δυσφορίας.