Το merkeln και η εθνική μας πεπατημένη

Το 2015 το ρήμα merkeln (μέρκελν) ψηφίστηκε από τη γερμανική νεολαία διαδικτυακά ως η λέξη της χρονιάς.

Πρόκειται για νεολογισμό, που οι νέοι της Γερμανίας δημιούργησαν με βάση το όνομα της Καγκελαρίου Μέρκελ. Της επέστρεψαν την «τιμή» που τους προσφέρει με τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας τους αλλά και της Ευρώπης.

Διόλου κολακευτικά,  με το ρήμα αυτό εννοούν  «το να μην κάνεις απολύτως τίποτε, να αδυνατείς να πάρεις αποφάσεις,να μην λες τις απόψεις σου», όπως οι ίδιοι το αποδίδουν.

Τη στάση  της αυτή εξάλλου την γνωρίσαμε κι εμείς , ιδιαίτερα πριν το 2009, όταν στήριζε σιωπώντας και χαριεντιζόμενη το αφήγημα της «θωρακισμένης οικονομίας», με όλα τα μετέπειτα γνωστά.

Όπως και για όσους τη ζήσαμε από κοντά αργότερα, όταν μέχρι να συναινέσει στη δημιουργία Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης για την Ελλάδα όπως της ζητούσε η Κυβέρνηση Παπανδρέου,  χανόταν πολύτιμος και καθοριστικός χρόνος όχι μόνον για τη χώρα μας, αλλά και για την Ευρώπη.

Αυτά βέβαια χωρίς να υποβαθμίζουμε την πρωταρχική ευθύνη του ελληνικού πολιτικού συστήματος με τις χρόνιες παθογένειες και τον τελικό εκτροχιασμό επί  κυβέρνησης Καραμανλή. Και όλα αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν ιστορία,  αν οι συνέπειες δεν ήταν ακόμη ζώσες και κυρίως αν δεν ξαναβρισκόμασταν ως χώρα, να αντιμετωπίζουμε την ανυπαρξία και ατολμία μιας ευρωπαϊκής πολιτικής στο μεταναστευτικό, το οποίο εργαλειοποιεί και χρησιμοποιεί ως μοχλό ο Ερντογάν.

Ως χώρα , είναι σαφές ότι ουδέποτε είχαμε εθνική μεταναστευτική πολιτική.Και ευθύνη έχουν όλες οι Κυβερνήσεις. Η ατολμία όμως του ευρωπαϊκού συντηρητικού Διευθυντηρίου με πρωτοστάτη την κ. Μέρκελ, σε συνάρτηση  με τις χωρίς όρια αυταρχικές και πολεμοχαρείς πολιτικές του Ερντογάν, δημιουργούν ένα κράμα επικίνδυνο για όλους μας.

Όταν λοιπόν μετά τη χθεσινή συνάντηση Μητσοτάκη – Μέρκελ και την επίσκεψη Ερντογάν στις Βρυξέλλες, το επικοινωνιακό κλίμα που προωθεί η Κυβέρνηση είναι περί στριμώγματος Ερντογάν, τότε συνειδητά μπερδεύουμε την άσχημη πραγματικότητα με την επιθυμία μας. Μόνο που η πραγματικότητα της καθυστερημένης και αναιμικής FRONTEX,  που λειτουργεί ως άλλοθι για την αποφυγή των υποχρεώσεων των Ευρωπαίων ηγετών, όπως και η αναθεώρηση της Κοινής Δήλωσης ΕΕ-Τουρκίας που θα χορηγεί πλήθος προνομίων στον Ερντογάν για τις αυταρχικές και επεκτατικές του πολιτικές, αποτελεί ήδη παρόν.

Ως χώρα λοιπόν, απαιτείται να μιλήσουμε και να πράξουμε με τόλμη. Πρώτα  εσωτερικά προς την ελληνική κοινωνία ως προς τις ευθύνες που μας αναλογούν και τις χρόνιες παθογένειές μας, που ευνοούν είτε τις οριζόντιες εθνικιστικές εξάρσεις, είτε τους ανέξοδους και ισοπεδωτικούς  δικαιωματισμούς   που εντέλει αδικούν και αφήνουν ακάλυπτους όσους πραγματικά έχουν ανάγκη προστασίας, την οποία είμαστε εξάλλου υποχρεωμένοι να παρέχουμε. Καμία έκπτωση στα ανθρώπινα δικαιώματα, καμία όμως υποχώρηση και σε εύπεπτους λαϊκισμούς.  Καμία ανοχή σε πατριδοκαπηλείες.

Στην Ευρώπη, να  αναδείξουμε τη σοβαρότητα και υπευθυνότητά μας,  αφού την αποκτήσουμε άμεσα και να  ζητήσουμε χωρίς μεμψιμοιρίες  την ανάληψη των ευθυνών της, την αποφυγή των υπεκφυγών και των μεσοβέζικων λύσεων που συντηρούν το πρόβλημα, την ανάδειξη του ευρωπαϊκού πνεύματος που δεν μπορεί να εξαντλείται με επιτόπιες εκδρομικές θεωρήσεις στον Έβρο. Να  μην δεχόμαστε αυτό να βαφτίζεται ευρωπαϊκή ανάδειξη του μεταναστευτικού, ούτε να δεχόμαστε τις ελεημοσύνες που μόνο ένα ελάχιστο μέρος των αναγκών καλύπτουν για να συνεχίσει να  περιορίζεται ένα ευρωπαϊκό ζήτημα σε ανταλλαγή λιθοβολισμών και ρίψης χημικών σε ελληνικά εδάφη, τα οποία απαξιώνονται.