Η Ελένη Κοκκίδου μιλά για την αστική της παιδική ηλικία και τον καλλιτεχνικό της προορισμό
Η γνωστή ηθοποιός αποκάλυψε πώς ένιωθε αποξένωση από τις προσδοκίες των γονιών της, ενώ αναζητούσε τον δικό της δρόμο στην τέχνη.
Η ηθοποιός Ελένη Κοκκίδου, καλεσμένη στην εκπομπή «Καλύτερα Αργά» το βράδυ της Πέμπτης 27 Νοεμβρίου, μοιράστηκε συγκινητικές στιγμές από την παιδική της ηλικία. Μεγαλώνοντας σε μια αστική οικογένεια, όπου η καλλιτεχνία θεωρούνταν εφόδιο για μια γυναίκα, η Ελένη βίωνε την εικόνα της κοινωνικής ζωής, με συχνές συγκεντρώσεις και μουσικές βραδιές. Η ίδια, με την κιθάρα της και το τραγούδι, έδειχνε από νωρίς ένα ταλέντο που οι φίλες της μητέρας της αναγνώρισαν, προτείνοντας να γίνει τραγουδίστρια, ενώ παράλληλα είχε “φοβερή αίσθηση της μουσικής”.
Ωστόσο, η αντίληψη των γονιών της για την τέχνη ήταν συνυφασμένη με την επιθυμία τους να προσφέρουν στα παιδιά τους μια ευκατάστατη ζωή, γεμάτη σπουδές, γλώσσες, μπαλέτο και μουσική, προσδοκώντας να γίνουν δικηγόροι, γιατροί ή άλλους επαγγελματίες. Αυτή η εικόνα, προερχόμενη από γονείς που είχαν βιώσει τον πόλεμο και έχτισαν τη ζωή τους από το μηδέν, ήταν φορτισμένη με υψηλές προσδοκίες.
Η Ελένη Κοκκίδου, όμως, δήλωσε ξεκάθαρα: “Εγώ ήμουνα καλλιτέχνης, ήμουν γεννημένη καλλιτέχνης. Δεν θα μπορούσα να ζω αλλιώς.” Αυτή η βαθιά εσωτερική της ανάγκη την οδήγησε στο να αναζητήσει τρόπους να ξεφύγει από τις προσδοκίες των γονιών της, περιγράφοντας αυτή την κατάσταση ως το αίσθημα του να “μην χωράει στην οικογένεια”.
Η ηθοποιός αποκάλυψε τα εσωτερικά της βάσανα, χαρακτηρίζοντας την παιδική της ηλικία ως “δυστυχισμένο παιδί”, παρόλο που έλαβε πολλή αγάπη. Η αίσθηση ότι “δεν είχε πουθενά να πατήσει” την ωθούσε να αναζητά απεγνωσμένα ανθρώπους που θα της δείξουν τον δρόμο και θα τη βοηθήσουν να βρει την ταυτότητά της. “Γι’ αυτό και οι φίλοι μου ήτανε πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Από πολύ νωρίς έμπλεξα με διανοούμενους, κατάλαβα ότι έπρεπε να καλλιεργήσω την πνευματικότητά μου και να βρω ανθρώπους που θα με βοηθήσουν να βρω μια λύση ύπαρξης,” συμπλήρωσε.