Η απίστευτη λύκαινα του Καναδά που εφηύρε χρήση εργαλείων
Ερευνητές κατέγραψαν λύκαινα να χρησιμοποιεί παγίδα για κάβουρες ως εργαλείο για να εξασφαλίσει τροφή, μια συμπεριφορά πρωτόγνωρη για το είδος.
Μια λύκαινα που παρατηρήθηκε στον δυτικό Καναδά να ανυψώνει παγίδα για κάβουρες από το νερό για να τραφεί, προκάλεσε έκπληξη στην επιστημονική κοινότητα. Οι ερευνητές κατέγραψαν το μοναδικό αυτό περιστατικό, το οποίο ενδεχομένως να αποτελεί την πρώτη καταγεγραμμένη περίπτωση χρήσης εργαλείων από άγριους λύκους.
Σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Βρετανικής Κολομβίας, η λύκαινα κινηματογραφήθηκε να πιάνει με το στόμα της το σχοινί μιας παγίδας για καβούρια, να την τραβάει προς την επιφάνεια και στη συνέχεια να αφαιρεί ένα κύπελλο που περιείχε δόλωμα. «Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπα», δήλωσε ο Κάιλ Αρτέλ, βιολόγος περιβάλλοντος, περιγράφοντας τη συμπεριφορά ως «επιμελώς χορογραφημένη» και σταδιακή.
Η μελέτη, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Ecology and Evolution», αναφέρει ότι αυτή η εξελιγμένη στρατηγική αποτελεί «εν δυνάμει την πρώτη γνωστή χρήση εργαλείων από τους άγριους λύκους». Η ανακάλυψη προέκυψε όταν οι ερευνητές είχαν εγκαταστήσει κάμερες στη φύση για να διερευνήσουν τις αιτίες των τακτικών ζημιών στις παγίδες για κάβουρες, οι οποίες είχαν γίνει στόχος ενός προγράμματος για την καταπολέμηση των εισβολικών πράσινων καβουριών.
Αρχικά, οι ερευνητές, σε συνεργασία με την τοπική κοινότητα των Πρώτων Εθνών Χάιλτσακ, είχαν παρατηρήσει ότι οι παγίδες μετακινούνταν στην ακτή και ότι το δόλωμα αφαιρούνταν, οδηγώντας τους στο συμπέρασμα ότι κάποιο θαλάσσιο αρπακτικό ευθυνόταν για τις φθορές.
Το μυστήριο λύθηκε τον Μάιο του 2024, με την εγκατάσταση των καμερών. «Εμφανίστηκε αυτή η λύκαινα, αντιλήφθηκε τη σημαδούρα που ήταν δεμένη με μια παγίδα και γνώριζε πώς να την τραβήξει. Συνειδητοποίησε ότι αν έφερνε την παγίδα στην παραλία, θα μπορούσε να βρει τροφή», εξήγησε ο Αρτέλ, χαρακτηρίζοντας τη συμπεριφορά «πραγματικά ευφυή, απίστευτη και εξελιγμένη».
Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι η λύκαινα πιθανότατα έμαθε αυτή τη μέθοδο μέσω δοκιμών και λαθών, εκμεταλλευόμενη την απομόνωση της περιοχής. Σύμφωνα με αυτούς, οι λύκοι σε αυτές τις απομακρυσμένες ζώνες είναι λιγότερο εκτεθειμένοι σε κινδύνους, ιδίως ανθρωπογενείς, γεγονός που τους παρέχει περισσότερο χρόνο για πειραματισμούς και ανάπτυξη νέων συμπεριφορών.