Η Ρηνιώ Ξυλούρη μιλά για τη δύσκολη κληρονομιά και την αιώνια αγάπη της μητέρας της
Συγκλονιστικές αναμνήσεις από τη ζωή μετά τον θάνατο του Νίκου Ξυλούρη, η στήριξη των φίλων και η τελευταία μελωδία κάτω από το φεγγαρόφωτο.
Η Ρηνιώ Ξυλούρη, κόρη του αείμνηστου Νίκου Ξυλούρη, μοιράστηκε στο «Στούντιο 4» τις πιο δύσκολες μνήμες που στιγμάτισαν την οικογένειά τους μετά τον θάνατο του σπουδαίου ερμηνευτή, καθώς και τις πρωτόγνωρες προκλήσεις που αντιμετώπισε η μητέρα της στα πρώτα, αδιανόητα δύσκολα, χρόνια.
«Η μητέρα μου μετά τον θάνατο του πατέρα μου ατσαλώθηκε, γιατί έπρεπε να το κάνει», εξήγησε η Ρηνιώ Ξυλούρη. «Είχε δύο παιδιά μικρά, είχε χάσει τον άνθρωπό της. Τον ουσιαστικό της σύντροφο. Η μάνα μου και σήμερα είναι ερωτευμένη με τον πατέρα μου. Δεν υπάρχει πιο βαρύ πένθος απ’ αυτό. Και έπρεπε να αντιμετωπίσει δυσκολίες κάθε τύπου και κάθε κλίμακας».
Η ίδια αποκάλυψε πως η μητέρα της αναγκάστηκε σχεδόν αμέσως να αναλάβει την ευθύνη του δισκοπωλείου που είχε ανοίξει ο Νίκος Ξυλούρης στην Πανεπιστημίου. «Το πρώτο της μεροκάματο ήταν στο μαγαζί. Από την πρώτη μέρα άρχισε να δουλεύει», είπε χαρακτηριστικά.
Η Ρηνιώ Ξυλούρη παραδέχτηκε με ειλικρίνεια ότι η οικογένεια δεν θα τα είχε καταφέρει χωρίς την ανεκτίμητη στήριξη στενών φίλων του μεγάλου καλλιτέχνη. «Φυσικά και πήραμε βοήθεια. Την οικογένεια Δοξιάδη, τον καρδιακό του φίλο, τον Σταύρο Ξαρχάκο. Πήραμε. Χωρίς αυτό, δεν έβγαινε. Πολλοί άνθρωποι… Οι φίλοι του ήταν το μεγαλύτερο κεφάλαιο στη ζωή του, τα στηρίγματά του και οι πυλώνες του».
Σε μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές της συνέντευξης, η Ρηνιώ Ξυλούρη περιέγραψε την τελευταία, ατόφια εικόνα που κρατά από τον πατέρα της. «Όταν μας φιλοξενούσε η οικογένεια Δοξιάδη στο Πόρτο Ράφτη… Άρρωστος ο μπαμπάς μου, έπρεπε να περπατάει. Καθίσαμε σε ένα θεατράκι οι δυο μας, με μια πανσέληνο. Αφού του έκανα τα παράπονά μου, ήμουν το κορίτσι του μπαμπά μου, του έκανα σκηνές, τον προκαλούσα ακόμα και τότε, αρχίζει αυτός… “Χάρτινο το φεγγαράκι… Αν με πίστευες λιγάκι, θα ’ταν όλα αληθινά”».
«Είχε καταλάβει την κατάσταση της υγείας του, δεν χρειαζόταν να του πούμε τίποτα. Ήταν ένας άλλος άνθρωπος. Έδωσε κάποιες σημαντικές οδηγίες που τις δίνει μόνο ένας άνθρωπος που ετοιμάζεται να περάσει απέναντι, κάνοντας σαφές στη μητέρα και τον αδελφό μου ότι αύριο θα ΄ταν εκεί», συμπλήρωσε η Ρηνιώ Ξυλούρη, αποτυπώνοντας τη βαθιά πνευματικότητα και την αποδοχή του μοιραίου.