Αποχαιρετισμός σε έναν θρύλο του χορού και του μουσικού θεάτρου: Έφυγε ο Δημήτρης Ιβάνωφ
Η καλλιτεχνική κοινότητα θρηνεί την απώλεια ενός σπουδαίου δασκάλου, χορογράφου και ακούραστου εργάτη της τέχνης, του οποίου το έργο σημάδεψε την ιστορία του ελληνικού χορού και του θεάτρου.
Την βαθιά του θλίψη εκφράζει η καλλιτεχνική κοινότητα για την απώλεια του Δημήτρη Ιβάνωφ, ενός από τους σπουδαιότερους δασκάλους και κορυφαίες μορφές του ελληνικού χορού και του μουσικού θεάτρου. Η απώλεια του αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό, ιδιαίτερα στους πολυάριθμους σπουδαστές που διαμορφώθηκαν από τη γνώση, τη γενναιοδωρία και το πλούσιο, πολυετές έργο του.
Η Δραματική Σχολή Τράγκα, αποχαιρετώντας τον, τονίζει τη σημασία του ως πυλώνα και στήριγμα για γενιές σπουδαστών, αλλά και ως ακούραστο εργάτη του ελληνικού χορού και του μουσικού Θεάτρου. Η πλούσια διαδρομή του ξεκίνησε από την Εθνική Λυρική Σκηνή και εκτείνεται σε αμέτρητες παραστάσεις σε θέατρα, βαριετέ, μουσικές σκηνές, την τηλεόραση, τον κινηματογράφο, αλλά και μεγάλα παιδικά μιούζικαλ.
Ο Δημήτρης Ιβάνωφ σημάδεψε την ιστορία του ελληνικού χορού, χορογραφώντας αμέτρητες επιθεωρήσεις και συνεργαζόμενος με κορυφαίους καλλιτέχνες. Το έργο του ταξίδεψε εντός και εκτός Ελλάδας, ενώ υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι της άγραφης ιστορίας του Λαϊκού Μουσικού Θεάτρου. Για την ΕΡΤ, δημιούργησε το εμβληματικό «Τα φώτα της ράμπας δε σβήνουν ποτέ», ένα έργο που σήμερα θεωρείται πολύτιμο θεατρολογικό τεκμήριο.
Πέρα από το καλλιτεχνικό του αποτύπωμα, ο Δημήτρης Ιβάνωφ ξεχώριζε για την γενναιόδωρη καρδιά του. Με σεμνότητα, χιούμορ, μνήμη και αγάπη για την Τέχνη, αγκάλιαζε τους νέους καλλιτέχνες, μοιραζόταν απλόχερα τη γνώση και την εμπειρία του, διδάσκοντας ότι ο χορός και το θέατρο είναι πάνω απ’ όλα ψυχή.
Η Σχολή Τράγκα αναγνωρίζει ότι οφείλει μεγάλο μέρος της ιστορίας της στον Δημήτρη Ιβάνωφ. Η προσφορά του υπήρξε ανεκτίμητη, καθώς διέθεσε το πολύτιμο βεστιάριό του, δεκάδες παραδοσιακά και εμβληματικά κοστούμια, καθώς και ολόκληρο το προσωπικό του αρχείο για τη δημιουργία του Θεατρικού Μουσείου της Σχολής. Με αυτόν τον τρόπο, διασώθηκε ένα κομμάτι του ελληνικού θεάτρου που διαφορετικά θα είχε χαθεί.
Συνεργάτες του τον περιγράφουν ως έναν άνθρωπο που σεβόταν την εποχή του, αγαπούσε βαθιά τους καλλιτέχνες και τίμησε τόσο τη γενιά του όσο και τις προηγούμενες. Κέρδισε την εμπιστοσύνη των «ιερών τεράτων» του παλιού θεάτρου, άκουσε τις ιστορίες τους και τις μετέδωσε στις νεότερες γενιές.
Με την απώλειά του, η σκηνή, η παράδοση, το μουσικό θέατρο και πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος, έχασαν έναν σπουδαίο Δάσκαλο. Η παρουσία του, η αγάπη του για τη σχολή και το έργο του θα παραμείνουν ζωντανά, οδηγώντας τους επόμενους να ακολουθήσουν το μονοπάτι που εκείνος άφησε.