Το Σαράγεβο θυμάται «Ρωμαίο και Ιουλιέτα»: Η αγάπη που νίκησε τον θάνατο
Η συγκλονιστική ιστορία του Μπόσκο και της Αντίρας, του ζευγαριού που έγινε σύμβολο αντίστασης στη βία κατά την πολιορκία της Βοσνίας.
Στις 18 Μαΐου 1993, η πολιορκία του Σαράγεβο έμελλε να γίνει μάρτυρας μιας ανείπωτης τραγωδίας, αλλά και ενός συμβόλου αμείωτης αγάπης. Ο Μπόσκο Μπρκιτς, Ορθόδοξος Σέρβος, και η Αντίρα Ισμίτς, Μουσουλμάνα, δύο νέοι στην ηλικία των 17 ετών, βρήκαν φρικτό θάνατο αγκαλιασμένοι πάνω στη γέφυρα Βρμπάνια, αρνούμενοι να αφήσουν τον πόλεμο να τους χωρίσει. Η ιστορία τους, που εκτυλίχθηκε εν μέσω του σπαραγμού της Βοσνίας, έγινε παγκοσμίως γνωστή ως «ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα του Σαράγεβο», μια ζωντανή μαρτυρία της ανθρώπινης δύναμης απέναντι στο μίσος και τη βία.
Το ζευγάρι, που γνωρίστηκε στα 17 του, πέρασε οκτώ χρόνια μαζί, ονειρευόμενο ένα κοινό μέλλον, έναν γάμο, ένα σπίτι και μια οικογένεια, χωρίς ποτέ οι θρησκευτικές ή εθνικές διαφορές να σταθούν εμπόδιο στην αγάπη τους. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, επέζησαν ενός έτους συγκρούσεων, προτού πάρουν την απόφαση να εγκαταλείψουν τη βομβαρδισμένη πόλη, αναζητώντας ένα ασφαλές καταφύγιο για να χτίσουν τη ζωή τους. Η Αντίρα, με μια προφητική φράση, είχε εκφράσει τη βαθιά τους σύνδεση: «Μόνο μια σφαίρα μπορεί να μας χωρίσει».
Η μοίρα, όμως, είχε άλλα σχέδια. Στις 18 Μαΐου, καθώς διέσχιζαν τη γέφυρα Βρμπάνια με κατεύθυνση την περιοχή Γκρμπαβίτσα, η οποία βρισκόταν υπό σερβικό έλεγχο, δέχθηκαν πυρά από ελεύθερους σκοπευτές. Ο Μπόσκο σκοτώθηκε ακαριαία, ενώ η Αντίρα, θανάσιμα τραυματισμένη, κατάφερε να συρθεί δίπλα του, να τον αγκαλιάσει και να ξεψυχήσει στην αγκαλιά του. Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Κερτ Σορκ, μεταφέροντας την είδηση στον κόσμο, συνέβαλε ώστε η φωτογραφία των άψυχων σωμάτων τους, αγκαλιασμένων στη μέση της γέφυρας, να γίνει παγκόσμιο σύμβολο της ανθρώπινης τραγωδίας που βίωνε η Βοσνία.
Τα σώματά τους παρέμειναν στο σημείο για επτά ημέρες, μέχρι να παραληφθούν από τον σερβικό στρατό και να ενταφιαστούν στο νεκροταφείο Λούκοβιτσα. Αργότερα, οι οικογένειες, ενωμένες από τον πόνο, αποφάσισαν να τα μεταφέρουν και να τα θάψουν μαζί, στο νεκροταφείο Λαβ του Σαράγεβο. Η μητέρα του Μπόσκο, με δάκρυα στα μάτια, θυμάται: «Ανέθρεψα τα παιδιά μου χωρίς να τους μιλήσω ποτέ για θρησκεία ή έθνος. Δεν έβλεπα την Αντίρα ως μουσουλμάνα, τη θεωρούσα κορίτσι του γιου μου και την αγαπούσα σαν δική μου κόρη». Η ιστορία τους παραμένει ένα διαχρονικό μνημείο στην αγάπη που μπορεί να ανθίσει ακόμη και στις πιο σκοτεινές συνθήκες.