«Ταξίδι στα αστέρια»: Η ταινία που υμνεί την οικογένεια Γιαννακόπουλου

Σήμερα το μεσημέρι πραγματοποιήθηκε στην κεντρική σάλα του ΟΑΚΑ η συνέντευξη Τύπου για την ταινία «Ταξίδι στα αστέρια», η οποία έχει ως θέμα την ανάληψη της ΚΑΕ Παναθηναϊκός από την οικογένεια Γιαννακόπουλου και τις επιτυχίες, στις οποίες έφτασε το «τριφύλλι».

Στη συνέντευξη μίλησαν ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας, Χρήστος Δήμας, τρεις από τους πρωταγωνιστές της (Αργύρης Πανταζάρας, Χρήστος Πλαΐνης και Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους), καθώς και ο πρόεδρος της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, Παναγιώτης Τριαντόπουλος.

Αναλυτικά δήλωσαν:

Χρήστος Δήμας (σκηνοθέτης-σεναριογράφος): «Ήταν ένα ταξίδι τριών χρόνων. Ευχαριστώ τον πρόεδρο, την ομάδα και όλους όσους ήταν κοντά μας όλα αυτά τα χρόνια. Είχε διάφορες προκλήσεις. Επειδή είναι τα 100 χρόνια, έπρεπε να περάσουμε την ιστορία, αλλά να βάλουμε και ένα συναισθηματικό νήμα. Να καταλάβουμε τι κάνει την ομάδα μεγάλη. Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει τον Παναθηναϊκό και την οικογένεια. Γράφοντας το σενάριο ήθελα να βρω αυτά τα βλέμματα, που ενώ νομίζουμε ότι μιλάμε για μπάσκετ, τελικά μιλάμε για κάτι παραπάνω. Μιλάμε για οικογένεια, για πατεράδες, για κόρες, για γιους, για μοναξιά. Όλα αυτά που είναι λίγο πολύ ο αθλητισμός.

Θέλω να σας πω ότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος όχι μόνο έμεινε μακριά από τον “έλεγχο” της καλλιτεχνικής διαδρομής αυτής της ταινίας, αλλά είχε μια τέτοια διακριτικότητα και έναν τέτοιο σεβασμό στην αγωνία όλων μας, όπου έκανε τη ζωή μου λίγο πιο εύκολη. Ότι δεν είχα να απολογηθώ πουθενά και σε τίποτε. Μου άνοιξε μια πόρτα γενναιοδωρίας. Ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε το γεγονός ότι ένας άνθρωπος μιλά για την ιστορία του Παναθηναϊκού και της οικογένειάς του, που είναι κάπως αγχωτικό, εκείνος το έκανε πολύ πιο εύκολο. Δεν είχε καμία εμπλοκή με το σενάριο.

Η οικογένεια Γιαννακόπουλου εκπαίδευσε μια ολόκληρη γενιά πάνω στο μπάσκετ αλλά και σε άλλα πράγματα. Όταν είδε την ταινία, θα πω ένα πράγμα. Υπήρχε συγκίνηση. Για έναν σκηνοθέτη που είναι πάνω από μια ταινία τρία χρόνια, όταν βλέπει τον άνθρωπο που αφορά η ταινία να έχει συγκινηθεί είναι ίσως καλύτερο και από την οποιαδήποτε αμοιβή.

Ο Γιώργος Γάλλος, που έχει τον ρόλο, είδε πολλές ώρες τον Ομπράντοβιτς, κοιμόταν και έβλεπε τον Ομπράντοβιτς. Του παραπονέθηκαν και στις “Άγριες Μέλισσες”, ότι δεν ήταν συγκεντρωμένος. Έπρεπε να μάθει αγγλικά, αλλά με σέρβικη προφορά. Δεν μίλησα με τον Ομπράντοβιτς. Υπάρχει μία δυσκολία. Προσπάθησα να δώσω ένα κομμάτι για τον Ομπράντοβιτς. Ο ρόλος του είναι 40 λεπτά στην ταινία. Ή θα εγκλωβιστείς στο θέλω ή μπορεί να πάρεις πολλές πρωτοβουλίες. Θα είναι από τα μεγαλύτερα τεστ, όταν δει την ταινία. Υπάρχει προπονητική σκέψη».

Χρήστος Πλαΐνης (ηθοποιός): «Έπαιζα μπάσκετ μικρός, δεν είμαι άσχετος. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό το κάλεσμα, αν και πρέπει να πω ότι είμαι Ολυμπιακός. Χάρηκα για τον άνθρωπο που μου ανέθεσε ο Χρήστος Δήμας. Θυμάμαι την πρώτη μέρα των γυρισμάτων στον Τάφο του Ινδού. Ένα υπέροχο σενάριο, υπέροχοι άνθρωποι και είμαι ευγνώμων που είμαι μέλος αυτής της ταινίας».

Αργύρης Πανταζάρας (ηθοποιός): «Έχω την αίσθηση ότι μπορούσα και καλύτερα. Είναι δύσκολο να σου δίνουν την ευθύνη να κάνεις ένα άνθρωπο που περπατάει ανάμεσά μας. Γι’ αυτό κάναμε συναντήσεις μαζί του, συζητήσαμε. Ήθελα να πάρω την εμπιστοσύνη του. Η εμπιστοσύνη σου δίνει επιπλέον ευθύνη. Ο τρόπος που προσέγγισα αυτήν την παρουσία είναι με σεβασμό απέναντι στον ιδρώτα, τον μόχθο και στα όνειρα, όχι μόνο αυτού του ανθρώπου, αλλά και των προηγούμενων και των επόμενων. Το κομμάτι του είναι του ανθρώπου που φέρει το επόμενο.

Αισθάνομαι χαρούμενος που είμαι σε αυτή την ομάδα. Και εμείς με τη σειρά μας φτιάξαμε τη δική μας ομάδα με τους καλύτερους παίκτες του χώρου μας και νομίζω ότι παίξαμε πάρα πολύ καλή μπάλα.

Ίσως και το σενάριο ήθελε να εστιάσει σε κάτι που δεν έχουμε δει, σε κάτι που δεν γνωρίζουμε. Τι γίνεται πίσω από τις πόρτες των γραφείων, τι γίνεται στο σπίτι με κλειστά φώτα. Το τι εικόνα έχει ο καθένας στο κεφάλι του, δεν είναι δική του ευθύνη.

Είναι μία ταινία, την οποία καταλαβαίνω. Έχει να κάνει με το ελληνικό μπάσκετ στην Ευρώπη. Τυχαίνει να είμαι Παναθηναϊκός, αλλά, επειδή δεν γεννήθηκα στην Αθήνα, το έβλεπα μέσα από την τηλεόραση. Μόνο με την ιδέα της ταινίας, μου έστειλαν μήνυμα άνθρωποι που δεν είναι Παναθηναϊκοί και λένε ότι έχουν ανατριχιάσει και μόνο στην ιδέα της ταινίας».

Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους (ηθοποιός): «Υποδύομαι τη Στέλλα, το δεξί χέρι του Παύλου Γιαννακόπουλου. Είναι ένας μικρός ρόλος, αλλά με δυναμική. Έπαιρνε… δανεική δυναμική για να μπορεί να είναι βοηθός του Παύλου Γιαννακόπουλου. Όταν με πήρε ο Χρήστος να μου προτείνει αυτόν το ρόλο, ξαφνιάστηκα. Διαβάζοντας το σενάριο, αν και είμαι τελείως άσχετη για το μπάσκετ και τον Παναθηναϊκό, παρασύρθηκα από την ιστορία και από την προσωπική ανάμειξη των ηρώων. Αυτή η ταινία αφορά και ανθρώπους που δεν ασχολούνται με το μπάσκετ. Δεν είναι μία ιστορία για το μπάσκετ, αλλά για την προσωπική διαδρομή της οικογένειας».

Παναγιώτης Τριαντόπουλος (πρόεδρος ΚΑΕ Παναθηναϊκός): «Αποφασίσαμε να μαζευτούμε εδώ που είναι το σπίτι μας. Μιλάμε για μία οικογένεια, έπρεπε να είμαστε κάτω από τα λάβαρα και κάτω από τους δύο Πατριάρχες του συλλόγου. Η ταινία δείχνει πως μπήκαν οι βάσεις και οι αξίες της ομάδας, πως ξεκίνησε η οικογένεια. Δεν βασίζεται τόσο στο αγωνιστικό κομμάτι, όσο σε αυτό της ηθικής και της αγάπης.

Έχω ζήσει κοντά σε αυτή την οικογένεια τόσα χρόνια. Θεώρησα δύσκολο για μία ταινία να αποτυπώσει μέσα σε δύο ώρες όσα νιώθεις κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους. Θέλω όμως να πω μπράβο σε όλους. Είναι μία καταπληκτική δουλειά. Νιώσαμε αυτό που θέλαμε. Θα δείτε την ταινία και θα καταλάβετε, όλοι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Τους ευχαριστούμε από καρδιάς και ευχαριστούμε κυρίως την οικογένεια για το ταξίδι που μας χάρισε, το ταξίδι στα αστέρια».

ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

Το 1987 μια οικογένεια που λάτρευε τον Παναθηναϊκό, η οικογένεια Γιαννακόπουλου, πήρε την απόφαση να αναλάβει τα ηνία του μπασκετικού τμήματος ανδρών του Συλλόγου. Μια απόφαση που έμελλε να το οδηγήσει σε ένα ταξίδι στα Αστέρια.

Το υπέροχο αυτό ταξίδι με πολλές στιγμές γεμάτες κυρίως νίκες, ήττες, χαρές, λύπες, αλλά και έξι ευρωπαϊκά τρόπαια αποτυπώνεται μέσα από την κινηματογραφική αυτή ταινία.

Από την ίδρυση του ανδρικού τμήματος το 1919, την πρώτη παρουσίαση της γυναικείας ομάδας το 1937, την αντιστασιακή δράση των αθλητών του στα χρόνια της Κατοχής, το πώς σώθηκαν από τους κατακτητές τα τρόπαια της ομάδας, το χτίσιμο του Κλειστού κάτω από τις εξέδρες του «Απόστολος Νικολαΐδης» και την ονοματοδοσία του ως «Τάφος του Ινδού». Την πρόκριση στους «4» του Κυπέλλου Κυπελλούχων, την… καρτούν εκδοχή από το ιστορικό βανάκι του Κώστα Μουρούζη μέχρι τη στιγμή-«σταθμό» στην ιστορία της ομάδας: την ανάληψη της διοίκησής της από την οικογένεια Γιαννακόπουλου, η οποία την έφερε στην κορυφή της Ευρώπης.

Μικρές και μεγάλες ιστορίες, ορατοί και αόρατοι πρωταγωνιστές από την εκατόχρονη διαδρομή της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού, αποτυπώνονται κινηματογραφικά σε αυτοτελή φιλμικά στιγμιότυπα, που άλλοτε φέρνουν κάτι από γέλιο και άλλοτε συγκίνηση και ανατριχίλα…